Strefa cienia. Trzy lata z psychopatą - historia prawdziwa recenzja

Jak już sam tytuł sugeruje, historia została oparta na faktach. Pani Zender pisze ją w trzeciej osobie liczby pojedynczej, tak jakby z perspektywy czasu chciała spojrzeć na nią z boku, z dystansu.

Kończąca właśnie osiemnaście lat Ula, ma wszystkiego dosyć: rodziców, którzy jej nie rozumieją, nie pozwalają na spotkania z przyjaciółmi, młodszej siostry, która wciąż jej dokucza i braku samodzielności, możliwości podejmowania własnych decyzji. Dlatego, gdy poznaje dużo od niej starszego Romana, pozostawia dom rodzinny i przenosi się wraz z nim do Warszawy.

Początkowo wszystko układa się po jej myśli. Roman jest czarujący, miły i bardzo troskliwy, jednak z czasem pokazuje swoją prawdziwą twarz, twarz psychopaty. Wolność Uli okazuje się tylko złudzeniem, a uzależnienie od Romana ma na nią coraz większy wpływ, nie pozwala dziewczynie odejść. Potrzeba lat, aby zrozumiała, co Roman z nią robi i aby odważyła się mu przeciwstawić, co kończy się dla niej tragicznie.

Ciężko jest ocenić książkę, która jest prawdziwą historią autorki. Jeszcze ciężej, gdy ta historia to prawdziwa tragedia życiowa. Nie chcę tego robić, dlatego powiem tylko, że nie potrafię zrozumieć, dlaczego pani Wiktoria wcześniej nie odeszła od Romana, dlaczego przez tak długi czas pozwalała sobą pomiatać? Jednak jak wiadomo każdy popełnia błędy, więc nie będę oceniała zachowania Uli, nie o to chodzi. Na pewno jej historia jest przestrogą dla każdego z nas, a szczególnie dla wszystkich młodych dziewczyn, którym wydaje się, że nie mają wsparcia w rodzinie i że lepiej uciec, nawet z kimś poznanym przygodnie.