Strefa cienia. Trzy lata z psychopatą - historia prawdziwa recenzja

Wiktoria Zender, ofiara Eugeniusza G., jednego z polskich psychopatów i sadystów, w ramach autoterapii postanowiła opisać tragiczne lata swojego życia. Dzięki temu powstała niełatwa w odbiorze książka "Strefa cienia. Trzy lata z psychopatą - historia prawdziwa".


Ula jest nastolatką jakich wiele, gdy ją poznajemy przechodzi akurat okres buntu. Stale porównywana ze swoją młodszą siostrą czuje się niekochana, nieakceptowana i niepotrzebna. Nie potrafi przystosować się do zasad jakie panują w jej domu, neguje wszystkie decyzje podjęte przez rodziców, czuje, że ograniczają jej wolność i przez nich nie może w pełni korzystać z młodości. Marzy tylko o tym by pozbyć się nadmiernej kontroli rodziców, zacząć życie na własną rękę z dala od nadopiekuńczej mamy i groźnego taty.
W tym dość trudnym momencie życia przypadkiem poznaje Romana, starszego 64- letniego pana. Gdy ucieka z domu to właśnie do niego zwraca się o pomoc.
Początkowo Ula jest zachwycona życiem jakie oferuje jej dojrzały kochanek, zauroczona, nie zauważa prawdziwego oblicza Romana. W chwili gdy przebudza się z letargu jest już zdecydowanie za późno.

Ciężko jest mi ocenić tę książkę, wzbudziła we mnie zbyt wiele emocji, niekoniecznie tych pozytywnych.
Biorąc pod uwagę to, że mamy do czynienia z historią prawdziwą nie chciałabym by moja opinia kogokolwiek uraziła. Mam nadzieję, że autorka "Strefy cienia" brała pod uwagę to, że jej opowieść może być odbierana w różny sposób, a opinie jakie się pojawią niekoniecznie będą miłe.

Nie potrafię zrozumieć postępowania Uli. Analizowałam jej zachowania w różnych kategoria, wielokrotnie zastanawiałam się jak ja zachowywałabym się w danej sytuacji i wiem jedno, nigdy nie wdałabym się w romans z żonatym mężczyzną, starszym o ponad 40 lat. Autorka wielokrotnie mówiła o miłości, o silnym uczuciu jakie łączyło ją z katem, ale czy w ogóle jest możliwe by młodą, zdrową, atrakcyjną dziewczynę pociągał stary, pomarszczony mężczyzna ze sztuczną szczęką zamiast zębów?
Dlaczego bohaterka nie uciekła od swojego kata? Dlaczego pozwalała na to by ją maltretował, poniżał i wykorzystywał? Dlaczego, nawet gdy odkryła jakim jest człowiekiem i przestała darzyć go silnym uczuciem nie odeszła? Dlaczego gdy pojawiły się bardzo niepokojące sygnały i odkryła ich przyczynę dalej mieszkała z Romanem pod jednym dachem?
Zbyt wiele pytań i z pewnością żadne z wyjaśnień nie byłoby satysfakcjonujące.

Książkę czytało mi się ciężko, nie tylko ze względu na niełatwy temat, również styl autorki nie przypadł mi do gustu. Zastanawiam się czemu pisała w trzeciej osobie, skoro jest to historia jej życia, jej wspomnienia, jej emocje, po co ta cała sztuczna otoczka?

Lektura zostawia po sobie duży ślad, nikt nie pozostanie wobec niej obojętny. Jeżeli macie zamiar przeczytać tę książkę bądźcie przygotowani na nawał myśli jaki was czeka po jej zamknięciu i być może kilka nieprzespanych nocy.
Temat z pewnością kontrowersyjny, który może wywołać burzliwe dyskusje. Historia Uli na pewno poruszy niejedno serce.