Statek wdów recenzja

Opowieść Grekowej, która rozpoczyna się w czasie II wojny światowej, a kończy w latach sześćdziesiątych, toczy się w moskiewskiej komunałce. Tu wyjaśnienie dla młodzieży: komunałka to był bardzo rozpowszechniony w Rosji Sowieckiej sposób zamieszkania, oto w mieszkaniu każdy z pokoi należał do innej rodziny, zaś kuchnia i łazienka były wspólne.

W książce Grekowej komunałkę zamieszkuje pięć wdów. Mamy tu religijną Kapę, złą na cały świat Pańkę, zapracowaną Anfisę i kochliwą artystkę Adę. Jest wreszcie Olga Iwanowna, narratorka powieści, która w bombardowaniu straciła całą rodzinę, a sama stała się inwalidką. Kobiety z komunałki to dla Olgi jedyne bliskie osoby, taka przyszywana rodzina. Mamy więc pięć różnych kobiecych charakterów dzielących jedno mieszkanie: to prowadzi do konfliktów i kłótni, ale mieszkanki komunałki jakoś tam koegzystują ze sobą przez dziesiątki lat. I jeszcze pojawia się w książce Wadim – owoc romansu wojennego Anfisy, chłopak wychowywany przez same kobiety, egoista i złośnik niemogący znaleźć sobie miejsca w życiu.

A opowieść zaczyna się w 1943 roku, gdy mężowie ginęli na froncie, a kobiety musiały tyrać na tyłach. A potem gdzieś w dali toczy się historia i wielka polityka, kończy się wojna, w latach 50. umiera Stalin, do władzy dochodzi Chruszczow, a statek wdów płynie dalej swoim kursem.

To literatura kobieca, od której raczej stronię, ale ta książka jest nietypowa: nie ma w niej sentymentów i happy endów, to raczej rzecz o miłości do życia, o optymizmie mimo wszechogarniającej nędzy i nieszczęść spadających na bohaterki opowieści. Z drugiej strony Grekowa napisała nieco staroświecką książkę, w stylu XIX-wiecznej rosyjskiej powieści realistycznej, Tołstoja czy Turgieniewa, zresztą obaj autorzy wymienieni są w książce.

Książka nie dorównuje 'Katedrze' tej samej autorki, ale i tak, kontynuując najlepsze tradycje literatury rosyjskiej, Grekowa pięknie pisze o ludzkim życie i emocjach.

Słuchałem audiobooka w dobrej interpretacji Antoniny Gordon-Góreckiej.