W cudzych ogrodach recenzja

To już trzeci tom wspaniałej Sagi kresowej. „W cudzych ogrodach” zamyka cykl a tym samym opowieść o losach Stefanii i Janki. Ja od początku mocno zżyłam się z bohaterkami, a ich los stał mi się szczególnie bliski. Darzę je wielkim szacunkiem, bo to, co przeżyły, dowodzi, że to niezłomne kobiety, których mądrość, siłę i determinację można stawiać za wzór.

Wojna się skończyła. Zdawać by się mogło, że teraz będzie już dobrze. Jednak życie przynosi kolejne nieszczęścia i bolesne straty. W nowym miejscu jest czas na smutek, tęsknotę i poszukiwanie właściwej drogi. Na ziemie odzyskane przybywają ludzie nie tylko z Kresów, ale i z innych rejonów Polski. Nawiązują się przyjaźnie, pojawiają się możliwości zarobkowania. Jest ciężko, ale życie powoli toczy się do przodu. Odnajdują się bliscy, docierają informacje o nowych władzach i znów robi się niebezpiecznie.

Pani Kasia zawładnęła moim sercem i poprowadziła mnie przez trudną, pełną cierpienia i bólu opowieść rodzinną. Pozwoliła mi zagłębić się w tę historię i przeżywać ją razem z bohaterami. Nie raz ocierałam łzy, nie mogąc poradzić sobie z emocjami, których nie da się tak po prostu zignorować.

Tak jak w poprzednich tomach, tak i tutaj na tle historycznych wydarzeń toczy się życie zwykłych ludzi, którzy wciąż pamiętają wojenną rzeczywistość, ale chcą cieszyć się wolnością i odzyskać utracony spokój. To ich uczucia stanowią siłę tej powieści. To oni tworzą klimat, który tak pięknie ubrała w słowa Autorka. Będąc przy emocjach, nie mogę pominąć przepięknej więź łącząca matkę z córką, która mimo trudnych momentów nie straciła na swojej sile. Wzajemne wsparcie troska, miłość pozwoliły Stefanii i Jance przetrwać najgorsze chwile w życiu.

Jestem pod wrażeniem doskonale oddanych realiów powojennej Polski i panujących wtedy nastrojów społecznych. A nie były to wcale łatwe czasu. Ludzie szukali bliskich, opowiadali swoje historie i czuli niepewność, którą pogłębiała komunistyczna władza.

Autorka ma niesamowity dar snucia opowieści. Robi to w tak naturalny i niewymuszony sposób, że trudno oderwać się od lektury. Byłam poruszona ogromnym ładunkiem emocjonalnym i siłą kobiet, które moim zdaniem stanowią integralną część tej powieści. To ich historie, ich trudne decyzje zawładnęły moimi uczuciami.

Bo takie powieści czyta się sercem i zachowuje na długo w pamięci.

„W cudzych ogrodach” to powieść, która przenosi w czasie, skłania do refleksji i zadumy. To opowieść pełna bólu, cierpienia i niesprawiedliwości, ale też pięknych rodzinnych i przyjacielskich relacji, które mimo trudnych czasów wciąż tlą się w sercach bohaterów.

Polecam całym sercem ten pełen wzruszeń cykl.