Elisabeth i jej ogród recenzja

 Zagłębiając się w lekturę przenosimy się w czasie i przestrzeni. Czas, który jest zupełnie stracony dla dzisiejszego człowieka tak zabieganego, że potrafi ignorować potrzeby bliskich nie mówiąc już o tym by w pełni dostrzegł zmiany w przyrodzie, poza następującymi po sobie porami roku. Przestrzeń, która zaczyna być dziś tak przeładowana nowoczesnymi konstrukcjami przestrzennymi,że nawet drzewo musi torować sobie drogę pośród równo wykrojonych betonowych bloków. A takie ogrody jakimi zachwycała się Elizabeth? Jak okazy zwierząt pod ochroną - na wyginięciu.
 
 Ta publikacja to zapiski z pobytu w pomorskim dworze, posiadłości hrabiostwa Von Arnimów. Zapiski, które w całości poświęcone są życiu na wsi, a przede wszystkim ogrodowi i pasji właścicielki do jego wzbogacania i cieszenie się jego pięknem o każdej porze roku. Ile szczęścia może dawać pielęgnacja roślin, tworzenie czegoś tak naturalnego. Raj i oaza spokoju, miejsce, które chroni przed wielkomiejskim stylem życia w początkach wieku.
 Elizabeth czerpała radość i siłę z ogrodu, który stał się dla niej schronieniem przed obowiązkami i zmartwieniami: 
 "(..) tam wszystkie moje grzechy i głupstwa będą wybaczane, tam czuję się bezpiecznie i u siebie, a każdy kwiat i każdy chwast jest dobrym znajomym, a każde drzewo kochankiem.Kiedy coś sprawia mi ból, wybiegam szukać pocieszenia, a kiedy bez istotnego powodu wpadam w gniew, tam dostaję rozgrzeszenie" (s.37)
 
 Dobra lektura dla nielubiących długich jesiennych wieczorów. Dzięki niej można przenieść się do świata barw i zapachów letniego ogrodu.
 Prawdziwa pochwała życia na wsi odmierzanego porami roku, gdzie zimą nie tyle czeka się lata co korzysta z jej uroków podczas ślizgania się na łyżwach, długich wypraw na saniach, czerpania zadowolenia z ukwieconych domowych parapetów i robienia planów sadowniczych na następny rok. Wiosną rozkwita się tu niczym młody pąk wraz z całą przyrodą by w końcu zachłysnąć się pełnią smaku dojrzałych letnich owoców zostawiając sobie jeszcze pociechę dla oczu na zmieniające się barwami otoczenie jesienne. 
 
 W książce  Von Arnim można podziwiać  nie tylko obrazy wypielęgnowanego ogrodu ale przede wszystkim soczyste słowa i wypielęgnowane zdania, którymi raczy swojego czytelnika. Prawdziwa finezja, a do tego dowcip dialogu. Jednego czego mi brakowało, a co myślałam, że znajdę w treści, to ślady o życiu toczącym się w opisywanym regionie Polski na przełomie XIX/XX wieku, ujęte w szerszym historycznym znaczeniu.  Tego mamy tu jedynie zalążek, a reszta to pasja Autorki. Mimo lekkiego zawodu jaki odczułam i tak uważam, że książka godna uwagi.