Kroniki portowe recenzja

Ahoj Kochani!
Ostatnio kilka razy natknęłam się tutaj na pytanie, czy czytacie książki nagrodzone Pulitzerem?
Przyznam się, że nigdy szczególnie nie zwracałam na to uwagi i w swoich wyborach nie kieruje się nagrodami, choć przyznam, że cieszy mnie gdy trafię na coś, co mnie zachwyci i widzę, że innych również. Przyznam się też, że gdy czytam o takiej pozycji niepochlebne opinie typu "port rozczarowań", to niczym Fulko de Lorche sławić będę piękno dzieła i wzywać na pojedynek wszystkich tych, którzy będą mi tu kręcić nosem.
A tak na poważnie, gorąco zachęcam do sięgnięcia po tę nietypową konstrukcyjnie i fabularnie powieść wszystkich tych, którzy jak ja z tym do tej pory zwlekali. O ile bohater czymś sobie musiał u Autorki nagrabić i nie każdy zapała do niego sympatią, to wyspa na Północy, jej surowy klimat i skaliste krajobrazy musiały skraść jej serce, co się mocno udziela. Ja już pakowałabym walizkę. Myślę sobie, że nie pożałujecie spotkania z tą tajemniczą wyspą, gdzie hula wiatr i roznosi miejscowe legendy.

Wyobraźcie sobie dom na skałach utrzymywany przez łańcuchy. Siedzicie sobie w fotelu, czytacie książkę, kominek trzaska ogniem, a na z zewnątrz dochodzą odgłosy szalejącego sztormu, burzy i wiatru, który urwałby głowę, gdyby wystawić ją za drzwi, a przy tym do taktu skrzypiałyby łańcuchy.
Tak, tak, ten sam, co to ten dom trzyma się na nim na tej skale. Jak myślicie? Łańcuchy wytrzymają?

Taki dom, rodzinny żeby nie było, na wyspie u wybrzeży Ameryki Północnej czeka na Quoyle, znielubianego bohatera tej znakomitej powieści.

Quoyle to człowiek, który przyciąga wszelakie nieszczęścia. Jeśli na orbicie szykuje się coś złego, to jest więcej niż pewne, że przytrafi się właśnie jemu. Jakby przegrywał z życiem za każdym razem, gdy te sobie o nim przypomni, albo jakby nadepnął na odcisk samej Autorce. Przy tym to facet z zestawem kompleksów, ale życzliwy, mało inteligentny, ale z dobrym sercem. Gdy życie go przygniata, bo przecież nie wystarczy, że stracił pracę, jeszcze musiała go zdradzić żona, która na domiar złego zeszła sobie z tego łez padołu, pojawia się, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki tajemnicza ciotka, która namawia go do wyjazdu tam, gdzie żyli ich przodkowie. I tak Quoyle razem z córką i nieco ekscentryczną cioteczką ląduje na Nowej Fundlandii, by mimo przeciwności losu, bo życie nadal nie chce go porozpieszczać, zacząć je na nowo wśród bardzo dziwnych historii rodzinnych.

Oj, ten świat zimny i nieprzyjazny jest, nawet z dala od starych kłopotów przypomina o przeszłości, a pokiereszowana dusza nie chce tak łatwo się wyleczyć.

Ale mimo, że Autorka wrzuca swoich bohaterów w chłód życia, to ten olinowany świat spleciony węzłami kusi mglistym urokiem, zdradliwą pogodą i smakiem niebezpieczeństwa, które wisi nad wyspą, jak coś stałego, a jednocześnie nieprzewidywalnego. Czasem jakieś promyki słońca przedrą się przez przeszkodę dając nadzieję na nowy początek, a nawet na znalezienie szczęścia.

Autorka genialnie splata ludzkie losy i historie wokół jednego człowieka, którego nie rozpieszcza, jak gdyby go nie lubiła i chcąc ukarać zwala mu na głowę wszystkie "plagi egipskie", a potem wyciąga z jednej szklanki pełnej goryczy i wrzuca do innej napełnionej dziegciem czekając na to, czy zadziała on na bohatera leczniczo, czy może dobije delikwenta.

Dałam się opleść tej opowieści pełnej trafnych spostrzeżeń natury ludzkiej i genialnych anegdot, co razem stworzyło niesamowity klimat. Autorka urzekła mnie prostym, a zarazem pięknym stylem powodując, że słowem się tu wręcz delektowałam. Słowem i opowieścią, dość nietypową i przez to może tak chwytającą za duszę.