Joseph recenzja

Jest to książka cienka, studwudziestostronicowa. Treść jej wypełnia narracja personalna,pisana w trzeciej osobie, ale będąca rozmyślaniami Josepha, głównego bohatera. Świat zewnętrzny: miejsca, czas, ludzie ukazują się nie chronologicznie, topograficznie czy logicznie, ale tak, jak to widzi nasz bohater.
Sam bohater zaś to taki 'błogosławiony cichy' z ewangelicznych błogosławieństw. Jak się dowiedziałam ostatnio, jest to hebrajskie słowo 'aszre', które oznacza też szczęście. A że hebrajczycy nie znali życia pozagrobowego, więc ów błogosławiony, miał być szczęśliwy już tu, na ziemi.
Po co to mówię?
Bo według mnie książka jest opowieścią o człowieku, który odnalazł swoje szczęście. Małe szczęście, ale jest! Zachwyciła mnie okładka tej książki, zastanowił opis i w związku z tym poczytałam co o książce napisali czytelnicy. Piszą o samotności bohatera, o niezrozumieniu. Tak. To prawda, ale ja czytając opowiadanie 'Joseph' (czy 'obrazek' - jak pisano by w pozytywizmie), miałam wrażenie, że jest to utwór o człowieku, który przeciwstawia się współczesnej mentalności, którego osobowość jest zakorzeniona w kulturze francuskiej - Colas Bregunon, Qasimodo itd...
Joseph sięga sześćdziesiątki, prawie ma już emeryturę, pracuje w prywatnym gospodarstwie w środkowej Francji, produkującym sery. Jest parobkiem, czy pracownikiem rolnym. Nie ma rodziny, nie ma przyjaciół, za to pilnie obserwuje swoich gospodarzy, wyczuwa kiedy gospodyni jest zdenerwowana, delikatnie nie przeszkadza innym, usuwa się w cień. Z telewizji lubi łyżwiarstwo figurowe i teleturnieje. Cóż to za człowiek? Taki 'bez ambicji"?! A gdzież kariera, gdzież ten samorozwój? Gdzie globalizm i świat zmniejszony do poziomu przelotu odrzutowcem? Joseph żyje jak sprzed laty.
Ale czytelnik stopniowo zagłębia się we wspomnienia Josepha, w jego świat wewnętrzny. I stopniowo taka troszkę pogarda zamienia się w podziw, szacunek. Miałam wrażenie, że jest to jeden z niewielu ludzi w naszej Europie, który nie szuka tożsamości. Teraz wszyscy szukamy tożsamości. A on ją ma, znalazł. Wie, że dla bratowej jest nikim, wie, że dla swoich pracodawców musi być niewidzialny, ale cieszy się tym co ma. To niezwykłe.
Książka jest niezwykła, bo swoją miniaturowością i powrotem do źródeł, do prostego bohatera cieszącego się dniem dzisiejszym zakreśliła autorka koło! Wskazuje ponownie to, co kiedyś było źródłem siły literatury francuskiej! Bohater cieszący się życiem pomimo wszytko, świat kwiatów i roślin. Tak, świat się rozwinął, i o takich postaciach zapominamy, ale pani Lafon pokazuje, że one są, że trzeba, żebyśmy się nad nimi pochylili! Docenili. Bo jak zginą tacy Józefowie, to i świat rozpadnie się w swojej subiektywności.