Joseph

Subtelna, kameralna opowieść o prostym robotniku rolnym, który zbliża się do sześćdziesiątki i spogląda wstecz na swoje życie. Brzmi to mało porywająco, ale już od dłuższego czasu żadna powieść nie zrobiła na mnie takiego wrażenia swoją szczerością i bezpretensjonalnością. Razem z opowieścią o życiu Josepha dostajemy obraz francuskiej prowincji, która odchodzi w przeszłość. Autorka jej nie idealizuje. Nie pozwala na to choćby życie Josepha i dramaty, które były jego udziałem. On sam patrzy na przemijanie jak stoik, z dystansem: „(…) pamiętał domy, zwierzęta, łąki, zagajniki, ludzi, pamiętał, jak to kiedyś było, jak się zmieniało, nie umiałby powiedzieć, czy zmieniało się na lepsze, czy na gorsze, w każdym razie się zmieniało, umierali ludzie i zwierzęta, ale nie łąki, nie pola, nie rzeka, wszystko to przetrwało, było o czym rozmyślać”. Czegoś jednak żal. Znika etos ciężkiej pracy na swoim na korzyść dużych gospodarstw przemysłowych. Tym samym znika osobisty stosunek do zwierząt. Miasteczka i wsie wymierają. Odchodzi społeczność, która miała swoje wady, ale w razie czego potrafiła udzielić wsparcia. Takich pracowników jak Joseph jest w jego regionie już tylko kilku, bo w sztywnej umowie nie da się zawrzeć obustronnego zaufania, a może nawet i poświecenia, które jest warunkiem jego pracy.

Dostajemy więc opowieść pełną nostalgii, ale pozbawioną czułostkowości, taniego sentymentalizmu i odwoływania się do tego, jak to kiedyś było wspaniale. Nie ma tu fabularnych fajer...