Zwiadowcy. Księga 2. Płonący most recenzja

Od przeczytania przeze mnie pierwszego tomu minęło pół roku. Wcześniej albo nie miałam kiedy sięgnąć po książki, albo byłam w trakcie czytania czegoś innego, co skupiało moją uwagę. Gdy więc dostałam się w końcu do drugiego tomu serii, nie byłam zbytnio do niego przekonana, gdyż nie podobał mi się tytuł, który mówił mi, że w książce może być jedynie walka i opisana strategia, co czasami jest nudne. Na moje szczęście tak nie było, a nawet stało się na odwrót, gdyż opisywane przez autora szyki zwarcia i pojedynki są bardzo zwięzłe i od razu trafiające do wyobraźni, Pan Flanagan nie rozczepia się nad trudnymi i ciężkimi do zrozumienia taktykami, po prostu pisze wszystko czarno na białym i dalej płynie ze swoją powieścią, co bardzo mi się podoba. Po przeczytaniu drugiego tomu bardzo szybko się przekonałam, że książki chodź cienkie mają w sobie tyle przygód i taką wartość jak niektóre tomy liczące sobie po siedemset stron. Nie kończąc jeszcze tego tomu, już zerkałam co będzie w kolejnym, gdyż naprawdę zrobiło się niebezpiecznie, a los głównego bohatera nie był już zwykłą przygodą i spokojnym szkoleniem. Kończąc czytanie, jeszcze tego samego wieczora sięgnęłam po kolejny tom, nie myśląc nawet o żadnej innej z książek czekających na przeczytanie. Drugi tom serii Zwiadowcy jest jednocześnie kontynuacją historii z poprzedniego tomu, co powoduje, że mamy okazję poznać bliżej starych wrogów, ale i również końcem i rozpoczęciem czegoś nowego, co daje nam zupełnie nowych bohaterów, którzy będą pojawiali się w bliskiej przyszłości książek i którzy naprawdę zmienią powieść na bardziej ostrą. Książka jest dedykowana dla tej młodszej młodzieży, więc chodź mamy w niej przejawy niewolnictwa i wojny, pozbawiona jest wszelkich okrucieństw, które mogłyby być niestosowane dla niektórych czytających.