Czarne mleko recenzja

Każde spotkanie z twórczością Elif Shafak to dla mnie niezapomniane przeżycie i wspaniała uczta literacka. Zatracam się w historiach, które wychodzą spod jej pióra. Każda jej książka wprawia mnie w zachwyt, dlatego miałam ogromne oczekiwania, jeśli chodzi o „Czarne mleko”, które ku mojemu zaskoczeniu okazało się nie być powieścią, lecz bardzo osobistym wyznaniem i stanowi przede wszystkim zbiór przemyśleń autorki, a właściwie różnego rodzaju rozterek kobiety, która jest rozdarta pomiędzy wieloma wewnętrznymi głosami, która musi dojrzeć do roli matki i zmierzyć się z kryzysem pisarskim. Jednak to, co wydaje się najcenniejsze, to przytaczane przez nią historie różnych bardzo znanych pisarek, które na przestrzeni lat musiały zmagać się z wieloma przeciwnościami na swojej twórczej drodze i niejednokrotnie dokonywać trudnych, a wręcz wydawałoby się niemożliwych wyborów, jeśli chodzi o szczęście rodzinne i zawodowe. Elif Shafak podkreśla, że nie ma jednej recepty na pisarstwo i macierzyństwo, czy to razem czy oddzielnie, ale byłoby wspaniale, gdyby pisarki inspirowały się wzajemnie odwagą i dawały sobie prawa do napisania swojej własnej historii.


Podziwiam otwartość Elif Shafak, bo przypuszczam, że nie było jej łatwo tak bardzo odsłonić się przed czytelnikami. Przyznanie się do wątpliwości związanych z macierzyństwem. czy mówienie szczerze o depresji poporodowej na pewno wiele ją kosztowało. Doceniam pomysł na niemal groteskowe wykreowanie wewnętrznych głosów jako miniaturowych kobietek – „calineczek”, z którymi autorka prowadzi zaskakujące rozmowy. Te jednak czasem przybierają postać niemal infantylnych potyczek słownych, na które pewnie wiele osób będzie częściej przewracać oczami niż reagować śmiechem, ale wierzę, że taki był zamysł, bo też stało się to wszystko bardzo ludzkie, zamiast wydumane i nad wyraz filozoficzne.


Gorzka jest myśl, która nasuwa się po przeczytaniu książki, a którą najlepiej ujęła sama autorka: „Także dziś obowiązują pewne zasady: o pisarzach myśli się najpierw jak o twórcach, a potem jak o mężczyznach. Natomiast pisarki postrzegane są przede wszystkim jako kobiety”. To nie będzie moja ulubiona odsłona Elif Shafak, bo moje serce należy do jej magicznych i niepowtarzalnych powieści, ale cieszę się z każdego naszego spotkania.

PS Zachwycam się okładką! Doceniam też pracę tłumaczki Natalii Wiśniewskiej!

Dziękuję Wydawnictwu Poznańskie za egzemplarz do recenzji!