Znajoma pani Maigret recenzja

Ten tom serii z paryskim komisarzem zaczyna się tak, że Maigret otrzymuje anonim informujący, iż u jednego z najlepszych introligatorów Paryżu spalono w piecu ludzkie ciało. W rzeczonym piecu policja znajduje dwa ludzkie zęby, ale introligator wypiera się jakiegokolwiek związku z ludzkimi szczątkami, twierdząc, że nic nie widział, nic nie wie. Broni go agresywny, młody i niedoświadczony adwokat, który na tej sprawie usiłuje wyrobić sobie nazwisko. Media szybko dowiadują się o oskarżeniu introligatora i nadają sprawie duży rozgłos, co Maigretowi nie ułatwia śledztwa.

Dwa są w miarę ciekawe wątki w książce, po pierwsze w sprawę zamieszana jest pani Maigret, która nigdy nie wtrąca się do pracy komisarza, raczej dba o to, by miał dobre domowe życie. Tym razem pani Maigret, czekając na wizytę u dentysty, poznaje w parku uroczą panią z dzieckiem. Kobiety spotykają się przez parę dni, a pewnego razu nowa znajoma prosi żonę inspektora o zaopiekowanie się malcem przez chwilę, a sama znika jak kamfora. Charakterystyczne jest, jak Maigret odkrywa, że żona jest zamieszana w sprawę. Oto wracając pewnego dnia do domu na obiad, odkrywa, że drzwi do mieszkania są zamknięte, a obiad w piekarniku jest spalony; to zupełnie niepodobne do małżonki. Z drugiej strony ciekawe jest to, jak żona komisarza wpada na trop tajemniczej znajomej, oto podąża po śladach jej kapelusza, bardzo to kobiece!

Drugi interesujący wątek, to wdrażanie przez Maigreta do pracy początkującego inspektora Lapointe'a, który na początku chłapie jęzorem, nieświadomie ujawniając sekrety śledztwa prasie, ale odpowiednio pouczony i ustawiony przez komisarza zaczyna od pewnego momentu poczynać sobie całkiem nieźle.

W sumie trochę za mało owych pobocznych wątków, zwłaszcza że intryga kryminalna, jak to u Simenona, jest mocno wątła: przez całą książkę detektywi biegają, szukają, kombinują, jak tu rozgryźć introligatora, ale bez większego efektu. A potem bang, zagadka się rozwiązuje, bo znajduje się dowód rzeczowy, i główny podejrzany wreszcie zaczyna mówić. Dlatego to dosyć przeciętna pozycja w serii z Maigretem. Tylko dla miłośników Simenona.