Wodnik recenzja

Czytam kryminały od dzieciństwa. Ponieważ połykałem książki jak groszek cukrowy (też uwielbiam), a moi rodzice często je wypożyczali, siłą rzeczy wciągnąłem się w ten nurt literatury. Co prawda w okresie dojrzewania najbardziej gustowałem w lżejszej formie reprezentowanej głównie przez Joannę Chmielewską, po latach (wielu...) zacząłem wracać do "suspensu", szukając nowych autorów.
Jeśli chodzi o zabawne kryminały, to po kilku pozycjach zacząłem się zastanawiać nad wizytą u psychologa, bo wcale mi nie było do śmiechu. Wobec tego zacząłem poszukiwać bardziej klasycznych w formie powieści i tak natrafiłem m.in. na pana Pasierskiego.
Nie gustowałem i nie gustuję nadal w thrillerach, jednakże powieści pana Jędrzeja zaczęły mnie wciągać, jak zwierzynieckie bagna (!)
Przypuszczam, że sprawiła to atmosfera jego książek, zręcznie zarysowana impresjonistycznymi wręcz środkami wyrazu, zawsze szaro-bura, smutna, lub wręcz posępna, gdzie słoneczny dzień jest tylko dla wytchnienia przed kolejnym trudnym zwrotem akcji.
"Wodnik" zdaje się być najlepszym przykładem tego typu kompozycji, w której królują urwane zdania i myśli w mglistej przestrzeni końca lata "na zadupiu"
Tak porozrywane wątki, niczym kilim nadgryziony przez mole utrudniają "osobiste śledztwo" czytelnika, sprawiając, że autor wygrywa na końcu z naszym umysłem zmąconym zręcznie podsyconym emocjami. I znowu - nie udało mi się odgadnąć - kto jest mordercą. No właśnie...
Zwykle z powieściach z dreszczykiem reagujemy ulgą na rozwiązanie głównego wątku i ujawnienie sprawcy zamieszania. Tym razem rozwiązanie zagadki przynosi smutek i refleksję, że czasem zbrodniarz jest jedną z ofiar wydarzeń...
Postacie w powieściach Pasierskiego, włącznie w głównym bohaterem (bohaterką) to ludzie w jakiś sposób okaleczeni przez los, zamknięci w swoich przymusowych myślach i nawykach, a przez to otoczeni murami trudnymi do przebycia. Właśnie te mury sprawiają, że trudno o komunikację pomiędzy tak zablokowanymi ludźmi, aż rosnąca, odśrodkowa siłą emocji rozsadza ich życie wraz z niewinnymi ofiarami.
To chyba jest główne przesłanie Pasierskiego - rozmawiajmy ze sobą, tłumaczmy się z najbardziej paskudnych emocji i myśli, zanim zostaną wprowadzone w czyn. Tylko prawda i szczerość jest wentylem bezpieczeństwa zapobiegającym nieszczęściom, które najczęściej działają z efektem domina. Tylko wysłuchanie drugiego człowieka sprawi, że nie będzie potrzebował użyć przemocy aby być zrozumianym, a co najważniejsze, aby nie czuć się wyautowanym ze swojego środowiska.
Prawdy te, niestety, szczególnie silnie wołają we współczesnej Polsce.
Kto je usłyszy?