Kobieta w lustrze recenzja

Swoją przygodę z twórczością Schmitta zaczęłam od "Oskara i Pani Róży". Ten tytuł z resztą, jak i "Dziecko Noego", czy "Kwiaty Koranu" nie przeczytałam ,ale wręcz pochłonęłam. Natomiast, jeśli chodzi o "Kobiety w lustrze" był taki moment, że do jej czytania niemal się zmusiłam. Nie wiem, czy wynikało to z tego, że Hanna wręcz działała mi na nerwy i jej postępowanie.
Wszystkie trzy bohaterki łączy jedno: poszukiwanie swojej drogi, miejsca na ziemi. I wszystkie czują się nieszczęśliwe, bo otoczenie tego nie zauważa. Z resztą one same nie były pewne, czy droga, którą wybiorą jest dobra.
To, co dla mnie ważne w tej książce to motyw przewodnika. Kogoś, kto towarzyszy w czasie drogi.
Przerażające jest to, że nikt nie zareagował na bez postawne oskarżenia dotyczące Anny z Brugii. Autor z mistrzowską dokładnością opisał cały niszczący mechanizm nienawiści i zła. I jego destrukcyjnego działania na przykładzie Idy, kuzynki Anny z Brugii. Ale także widać wyraźnie szkic epoki, w której żyła każda z bohaterek.

I tak, Anna Lee gwiazda Hollywood jest świadoma zepsucia środowiska, w którym się obraca. Jednak postanawia podjąć leczenie zerwać z nałogami. Nie tylko się jej to udaje. Ale wyzwala się spod wpływu władczej, nastawionej na korzyści finansowe za wszelką cenę, agentki Johany. Zmienia też podejście do swojej kariery. Odtąd postanawia grać tylko w tych filmach, których scenariusze ją zainteresują. I zamiast kolejnej dobrze zapowiadającej się komedii wybiera film o Annie z Brugii.

Anna z Brugii ma niebywała odwagę. Bo trzeba ją mieć. Szczególnie, gdy osoba, której zwracamy uwagę lub krytykujemy jest od nas wyżej w hierarchii Kościoła. Anna jest prosta w tym, co mówi. I w tym, w co wierzy. Z Bogiem nie można się targować. Dlatego nie można kupić odpustów. Anna wprost krytykuje również praktykę umartwiana się diakona. Mówi o tym głośno, za co przyjdzie jej zapłacić wysoką cenę.

Hanna natomiast wiersze, które pisała Anna z Brugii poddaje czystej psychoanalizie. I rozkłada jej na czynniki pierwsze tylko pod tym kątem. A to zawęża pole widzenia.
Bardzo dobre spięcie klamrą wszystkich bohaterek przez osobę reżysera filmu.Który okazuje się wnukiem przyjaciółki Hanny, Greeten

Jak to u Schmitta dużo elementów baśniowych, jak choćby spotkania Anny z wilkiem.Siła, którą daje lipa i to,że przetrwała do czasów Anny Lee jednocześnie symboliczne,ale też mało prawdopodobne. Jadnak mimo moich mieszanych uczuć książkę warto przeczytać choćby po to, żeby mieć swoje zdanie.