Żmija recenzja

Przeczytałem Żmiję szybciutko jak tylko ukazała się na naszym rynku.Lektura jak w każdym przypadku nowej książki Pana Andrzeja Sapkowskiego była nacechowana pośpiechem, wręcz maniacką szybkością spowodowaną chęcia poznania tego, co tym razem zaserwował czytelnikom.Tym razem przenosimy się w czasy inwazji Sowietskiego Sojuza na Afganistan. Poznajemy bohaterów jednego z epizodów tej wojny, żeby za chwilę ich stracić z oczu i myśli. Wojna to okrutna, przedstawiona w nad wyraz plastyczny sposób. Miny, strzały, tutaj ginie się szybko i boleśnie. Wszystko toczy się w szybkim, a nawet hm.... zabójczym tempie. Przed oczyma miałem obrazy z "Plutonu", "8 kompanii", "Byliśmy żołnierzami" i paru innych filmowych fresków.
Aż do momentu gdy głowny bohater spotyka się z swoim fatum, przeznaczeniem, nemezis. Jest nią żmija, nie taka oczywiście zwyczajna. Ale ŻMIJA. Ta która przyciąga, przyzywa niezwyczajnych wojowników, żołnierzy, bohaterów. Od tego momentu świat metafizyki i rzeczywisty krzyżuje się w głowie i w myślach naszego bohatera. Mag Aleksandra Wielkiego, oficer wiktoriańskiej armii podbijającej Afganistan i żołnierz z sowieckiej zastawy stapiają się w jedno. Każdy z nich kiedyś został zauroczony WOJNĄ, dla każdego z nich stała się najważniejszą rzeczą w światopoglądzie. A Żmija kusi, oszołamia wizją nadczasowego herosa. Każdy z nich może się stać u jej boku Bogiem Wojny. No właśnie, oprócz tego aspektu metafizycznego cała książka jest o WOJNIE. Czy jest zjawiskiem nieuniknionym w ludzkiej cywilizacji, czy uczyniliśmy z nich fetysz? Padają z ust bohaterów różne próby wytłumaczenia czym ona jest. Ale czy któryś z nich ma rację? Tego nie da się rozstrzygnąć. W sferze językowej Sapek bawi się jak zawsze wyśmienicie, serwując nam wiele pojęć z terminologii wojskowej. A do tego opis bitwy wiktoriańskiej armii to istny majstersztyk. Autor znów zaskoczył tematyką książki, ale znając Pana Andrzeja zrobi nam takiego psikusa jeszcze niejeden raz. Bo jak sam mówi
"Terry Pratchett miał bezwzględną rację, gdy kiedyś mówił, że tylko głupi pisarz nie słucha tego, co mówią fani, ale że tylko supergłupi pisarz robi to, czego oni chcą