Dom recenzja

“Dom” Piotra Kościelnego przeszedł moje najśmielsze oczekiwania.

We Wschowie, małym miasteczku zostaje odnalezione ciało mężczyzny. Policja stwierdza samobójstwo i zamyka sprawę. Marta Lipowicz, która przeniosła się z Warszawy i nie jest lubiana w zespole, nie wierzy w ustalenia kolegów. Za dużo niewiadomych i niedomówień jest w tej sprawie. W krótkim czasie ginie proboszcz tutejszej parafii. Zdarzenie zostaje wyciszone i uznane za nieszczęśliwy wypadek. Ksiądz popełnił samobójstwo, choć jest świadek, który widział zakapturzoną postać wychodzącą z kościoła. Policjantka na własną rękę prowadzić śledztwo, bo ewidentnie góra chce ukręcić łeb sprawie i ją zatuszować. Szybko wychodzi na jaw, że wszystkie drogi prowadzą do miejscowego domu dziecka. Samozwańczy mściciel zabija z zimną krwią byłych wychowawców placówki. Czyżby były wychowanek szukał zemsty? Jak brutalna i szokująca okaże się prawda i kim jest morderca?

Świetnie opowiedziana i wykreowana fabuła, pełna mrocznych tajemnic, ciekawi bohaterowie to atut tej lektury. Akcja toczy się dwutorowo. Poznajemy historię małego Podolaka, który trafił do domu dziecka. Szczegółowo poznajemy jego życie i doświadczenia z bidula, emocje krzywdzonego dziecka, strach, niepewność i lęk, oraz teraźniejszość gdzie toczy się postępowanie w sprawie morderstw. Zbudowana intryga, przebiegłość i plan działania mściciela nadają pędu akcji i niosą duży ładunek emocjonalny. Podczas czytania wylało się na mnie morze skrajnych uczuć, bo my dorośli powinniśmy chronić małe kruche istoty, a niestety potrafimy krzywdzić. Czytałam i myślałam jaki świat jest niesprawiedliwy. Czy naznaczeni piętnem mają możliwość normalnego życia w dorosłości? Czy zemsta jest jedyną drogą do znalezienia spokoju ducha? Zakończenie zaskoczyło mnie. Autor przyzwyczaił, że sprawa zostanie rozwiązana, ale happy endu nie będzie. Za każdym razem obnaża prawdę o ludziach, o tym, jakie pokłady zła drzemią w każdym z nas. Wszystko zależy od sytuacji, w jakiej się znajdujemy, jakimi pobudkami się kierujemy, podejmując decyzje. Pokazuje, że ludzie są źli i z nieznanych przyczyn stają się oprawcami.
Szokująca i mocna, czasami brutalna, czasami robi się niesmacznie, ale tylko po to, by potęgować zjawiska, jakie miały miejsce w domach dziecka w latach 70 -80 XX w. Gdzie panowała dyscyplina i kierowano nimi twardą ręką, a wśród podopiecznych panowała hierarchia i wygrywał zawsze silniejszy. Przemoc, gwałty były na porządku dziennym, a sieć powiązań i znajomości była tak wielka, że w świecie bezduszności trudno było doszukać się pomocy i sprawiedliwości.
Lubię pióro autora, bo przedstawia bez koloryzacji pokrętność naszego świata, gdzie silny ma więcej praw, oddaje autentyczność i realia, a życie nie jest słodko cukierkowe i kolorowe, ale przybiera brudne szare barwy.

Polecam zmierzyć się ze światem wykreowanym przez autora i skonfrontować z jego bohaterami.