Złoty krąg recenzja

Zalew Zegrzyński. Nieporęt. Małe miasteczko otoczone ponurym lasem. Wymarłe i otulone posezonową ciszą. Ten las to dom zbrodni. Gdzieś w jego czeluści ukrzyżowany człowiek wisi. Jeden. Drugi. Trzeci...

„ Złoty krąg ” to nie historia jakich wiele. To kryminał, który gdzieś między wierszami przemyca obraz polskich realiów. Społeczno - polityczne środowisko stało się tłem dla tej opowieści. I nie ma tutaj miejsca na ubarwianie. Jest prawda. O nas, Polakach. O naszej mentalności, zaściankowości, braku tolerancji. Za to cenię tę historię. Bo przemycić na kartach powieści ludzkie charaktery i ludzką mentalność oraz połączyć to z intrygą kryminalną nie jest łatwo. Ale Małgorzacie Sobieszczańskiej się to udało.

Docenić muszę również pomysł na fabułę i intrygę kryminalną. Było to coś innego, niż czytałam dotychczas. Dałam się Autorce wodzić za nos. Umiejętnie pociągała za sznurki swojej wyobraźni, by zwieść czytelnika w pole. Bo podejrzanych nie brakuje. Są to chociażby młodzi neonaziści. Sekta złożona z lekarza, księdza, czy komendanta miejscowej policji.

Zabrakło mi jednak większej dawki napięcia w tej opowieści. Akcja toczy się powoli. Samo śledztwo również. I choć z reguły mi to nie przeszkadza, to tutaj trochę większego tempa mi zabrakło. Nie potrafiłam również wczuć się w emocje bohaterów, na czym zawsze bardzo mi zależy. Moją uwagę zwróciła jedynie Magda, młoda policjantka, która chce wyrwać się z miejsca, w którym żyje. Ma w sobie odwagę, by coś zmienić. Dąży do tego. Poza tym obdarzona jest intuicją, która przyczynia się do rozwiązania zagadki.

Małgorzata Sobieszczańska jest scenarzystką i to czuć na kartach tej powieści. Udowadnia, że bez rozlewu krwi i mocnych scen można stworzyć intrygujące śledztwo. Ciekawe i niebanalne. Każda scena ma tutaj swoje znaczenie. Każde słowo jest potrzebne. To wszystko razem tworzy nasycony niepokojem klimat. Szkoda tylko, że zabrakło emocji i napięcia. Wtedy byłoby idealnie. Mimo wszystko, spędziłam dobry czas z tą opowieścią. Bardzo dobra rozrywka.