Złote ryby recenzja

Czytelniku, zatrzymaj się na chwilę, opowiem Ci pewną historię. Stawiam tylko jeden warunek – musisz być gotów na poznanie książki innej niż wszystkie, magicznej, choć pozbawionej zaklęć i różdżek, książki baśniowej, choć bez krasnoludów i złych wiedźm, w końcu książki pełnej emocji, nietuzinkowej, w której mieszają się ze sobą rozmaite światy… Jesteś gotów?

Żyła kiedyś pewna dziewczynka, bardzo smutna. Była zdrowa, miała kochających rodziców, dziadków, a mimo to nigdy się nie uśmiechała. Nigdy. W dniu swoich piątych urodzin dostała w prezencie akwarium z trzema złotymi rybkami. Podarek ten stał się początkiem całej lawiny mrocznych zdarzeń… Norbert Hanke, ojciec małej Emilii by ratować swoją córkę, będzie musiał odbyć podróż w przeszłość. Dalej niż do Berlina lat siedemdziesiątych, do tragicznego dnia śmierci swojej matki. O wiele dalej. Fatum ciążące nad rodziną Hanke ma swój początek w starożytnej Scytii i dawnym Iranie. I gdyby nie pewien przedmiot, pewna rzecz, krążąca z rąk do rąk, od jednego pokolenia do drugiego, może Norbert nie musiałby tak ryzykować, by ocalić życie swoich najbliższych…

„Złote ryby” ciężko jest zamknąć w jakiekolwiek ramy. Jest to opowieść dość niezwykła. Magiczna, ale jakby w innym tego słowa znaczeniu. Nastrojowa, w pewnym stopniu też egzotyczna. Można by ją odczytać jako przypowieść o tym, co w życiu ważne. Z jej kart wypływa morał, że złoto i inne bogactwa często nie dają szczęścia, a niosą jedynie niszczycielską moc, zaślepiają i gubią ludzi. Tym co się liczy i liczyć powinno są miłość i rodzina. A skarbem nie są kosztowności, lecz uśmiech najbliższych - ich szczęście.
W powieści rosyjskiego autora panuje klimat iście mroczny i niepokojący, utrzymujący czytelnika w napięciu. I choć jest to klimat baśniowy, to daleko mu do sielskości i bajkowości. Bliżej za to do grozy - wszak tej w łagodnym wydaniu. To przeplatanie bajkowych obrazów okrucieństwem i złem przywodzi na myśl twórczość braci Grimm. Tak jak u nich macocha Kopciuszka nakłania swoje córki do obcięcia kawałka palca i pięty, by pasował na nie pantofelek, tak i w „Złotych rybach” bohaterowie będą musieli wiele poświęcić, by coś zyskać…

Warto nadmienić, że Strelnikoff zgrabnie łączy wątki historyczne z sensacyjnymi, w jego książce jest i miejsce dla motywów filozoficznych, co wszak nie każdemu może przypaść do gustu, jeżeli chce mieć wszystko podane jak na dłoni. Jest także pierwiastek abrakadabry, są rozmaite bóstwa, podwodny świat, a wszystko czy to wplecione za pomocą snu, legendy, czy mitu, jest niezwykle barwne i ciekawe. Co tu dużo mówić – ja najzwyczajniej w świecie mam słabość do takich książek. Takich, które do końca trudno jest sklasyfikować, takich, o których trudno opowiedzieć by nie uszczknąć na ich nadzwyczajności, wreszcie takich, które dostarczają wielu emocji.

Zaczarowała mnie proza pana Dmitrija i z pewnością nie będzie to moje pierwsze i ostatnie spotkanie z jego twórczością. Dla takich książek jak „Złote ryby” warto poświęcić czas.