Arcymistrzowie. Złota era polskich szachów recenzja

Książka przedstawia biografie czołowych polskich szachistów przedwojennych, których udziałem był największy, jak dotychczas sukces polskich szachów – złoty medal na olimpiadzie w Hamburgu w 1930 r. Niestety na życiu zwycięzców z Hamburga odcisnęły się tragicznie lata II Wojny Światowej. Oto Dawid Przepiórka, wybitny szachista, działacz i kompozytor szachowy zginął rozstrzelany przez Niemców w 1940 r. Oto Akiba Rubinstein, szachista bez wątpienia genialny, nie mogąc się doczekać meczu o mistrzostwo świata, popadł dosyć szybko w chorobę nerwową i zdecydowanie za wcześnie przestał grać w szachy. Oto Mosze/Mieczysław/Miguel Najdorf wyjechał tuż przed wojną na Olimpiadę Szachową do Argentyny i w ten sposób uratował życie, ale „stracił w warszawskim getcie nie tylko żonę i kilkuletnią córeczkę. W sumie zginęło blisko trzystu jego krewnych, znajomych, przyjaciół... W każdym wywiadzie mówił: „Myślałem, że zwariuję, ale szachy mi pomogły. Szachy uczą przegrywać.””

W książce mamy jeszcze wiele innych biogramów, w tym barwną historię życia erudyty, hazardzisty i twórcy świetnych aforyzmów szachowych – Ksawerego Tartakowera. Przytoczę jeden z jego aforyzmów: „Partia ma trzy fazy: w pierwszej ma się nadzieję, że stoi się lepiej, w drugiej wierzy się, że pozycja jest lepsza, w trzeciej widzi się, że pozycja jest przegrana.”

Pięknie opisuje Gawlikowski początki zafascynowania szachami Dawida Przepiórki, oto będąc dzieckiem, bierze do ręki gazetę z działem szachowym: „Obrazek z szachowym diagramem i zapis szachowej partii tak zafascynowały małego Dawida, że pozostał szachom wierny do końca życia i gotów był dla nich poświęcić dosłownie wszystko. Nie on jeden zresztą” Takie to były czasy gdy szachy fascynowały bardzo wielu, teraz natomiast królewska gra została zmarginalizowana przez komputery i gry komputerowe. Chociaż ostatnio, w czasie pandemii, i po emisji serialu 'Gambit królowej', to się trochę zmieniło...

Książkę pięknie uzupełniają bardzo ciekawe fotografie, a na końcu autor umieścił przykładowe partie szachowe ilustrujące twórczość naszych mistrzów. Jakby tego było mało, pozycję zamykają wyczerpujące, świetnie udokumentowane przypisy, wiele mówiące o losie polskich szachistów w czasie wojny i w latach powojennych.

To bardzo dobra książka z historii polskich szachów, prawdziwa gratka dla każdego miłośnika królewskiej gry.