Złodziejaszki recenzja

Katherine Rundell
"Złodziejaszki"

Pamiętacie, jakie ochy i achy nastąpiły po przeczytaniu przez nas "Dachołazów"? Obie w córką byłyśmy zachwycone i wszystkim dokoła opowiadałyśmy, jaka wspaniała to historia. Moje bystre dziecko wyszukało też inne pozycje Autorki i padło na "Złodziejaszki". Książka dla starszych dzieci i czytając przez moment myślałam, że może jednak wstrzymamy się z lekturą jeszcze rok lub dwa, ale gdzie tam. Kiedy w grę wchodzi przygoda, tajemnica i skarb - koniecznie, ale to koniecznie trzeba zgłębić temat. A kiedy każdy nastoletni bohater posiada ukryty talent, co czyni go wyjątkowym i niepowtarzalnym - to już zupełnie.
Główna bohaterka to Vita, nastoletnia dziewczynka, która po przebytym we wczesnym dzieciństwie polio ma niesprawną nogę, przyjeżdża z matką do Nowego Jorku, aby zabrać ze sobą pogrążonego w rozpaczy i smutku po śmierci ukochanej żony i utracie wyjątkowej, rodzinnej posiadłości - dziadka. Dziadek jest dla niej bardzo ważny; to on nigdy w nią nie zwątpił i to on nauczył ją, jak radzić sobie z niepełnosprawnością, a co za tym idzie -nietolerancją i litością społeczeństwa. I on pokazał Vicie, jak należy celnie rzucać. Kiedy więc dowiaduje się, że tym razem to on potrzebuje pomocy - bez wahania sięga po najgłębsze pokłady odwagi i...rusza do akcji. Nie sama, oczywiście.
Jak to w powieściach K. Rundell bywa - Vita poznaje troje dzieciaków, o wyjątkowych zdolnościach, którzy nie zawiodą jej w najważniejszej próbie przyjaźni, jaką jest zmierzenie się z prawdziwym niebezpieczeństwem. Razem wyruszają do rodzinnego zamku dziadka, aby z rąk Sorrotorego, kłamcy, oszusta i mordercy, wykraść drogocenny szmaragd i ocalić dom staruszka.
Jest tam wszystko, co budzi w czytelniku wypieki na twarzy i sprawia, że nie może się oderwać od kolejnych stron: postaci charakterystyczne i wyraziste, nie do zapomnienia, klimat baśniowości i tempo akcji, a także podstawowe życiowe prawdy, które przeplatają się z losami bohaterów....nie. Obok tej książki nie można przejść obojętnie!
I wiecie, co podobało mi się najbardziej, jako tej dorosłej i odpowiedzialnej?
Że po raz kolejny to dzieci uczą nas odwagi, samozaparcia, wewnętrznej siły, odwagi i wiary, że marzenia trzeba, ba! powinno się spełniać. Bo tak naprawdę to wszystko jest możliwe. Książka niesamowita. Wyjątkowa i magiczna. Jestem pewna, że też tak pomyślicie.