Złodziej Pioruna recenzja

Powieść opowiada o Percym Jacksonie, który z pozoru jest zwykłym, dwunastoletnim chłopakiem z Nowego Jorku. Chodzi do szkoły specjalnej. Ma dysleksję i przejawy ADHD. Pewnego dnia dowiaduje się, że opowieści o grackich bogach nie są tylko mitami. Jak się okazuje on też należy do ich świata.

Zostaje on posądzony o kradzież pioruna piorunów najpotężniejszej broni samego Zeusa. Percy musi ją odnaleźć do przesilenia letniego, które wypada za 10 dni. Czy mu się uda?

Po książkę sięgnęłam tylko dlatego, że wielu ludziom się ona spodobała. Słyszałam też jednak wiele negatywnych opinii. Postanowiłam ją przeczytać i sama osądzić czy ta historia jest ciekawa, czy też nie. Chyba nigdy nie wybaczę sobie tego, że przed rozpoczęciem czytania powieści oglądnęłam jej wersję kinową. Dopiero kiedy wgłębiłam się w historię o Percym Jacksonie, zrozumiałam jak wiele pozmieniali w filmie. Oprócz głównego wątku(który swoją drogą też był trochę zmieniony) nic nie zostało na swoim miejscu. Reżyser zrobił z tej powieści, jakąś tanią kreskówkę.

Dobra, teraz przejdźmy do recenzowania książki. Jest ona napisana bardzo ciekawie i lekko. Czasami miałam jedynie wrażenie, że opisy były pisane na siłę, jednak zdarzało się to tylko "od święta", że tak powiem. Ogólny zarys charakterów bohaterów jest bardzo wyraźny. Podczas misji Percy'ego, Annebeth i Grovera ich uczucia co do siebie się zmieniają. Pod koniec powieści są trójką przyjaciół, a na początku historii nie są dla siebie nikim ważnym.

Dobre książki mają to do siebie, że to bohaterowie pchają akcję do przodu, a nie na odwrót. Tak było i w przypadku tej powieści, która urzekła mnie i zainteresowała. Uwielbiam mity o grackich bogach, a pomysł osadzenia ich wszystkich we współczesnym świecie i to w dodatku w Ameryce, zasługuje na nagrodę.

Moim zdaniem autor książki wykonał kawał dobrej roboty i już nie mogę się doczekać aż sięgnę, po kolejne tomy tej serii.