Złodziej Pioruna recenzja

Fakt pierwszy: nie czytam fantasy. Fakt drugi: przeczytałam fantasy. Fakt trzeci: podobało mi się.

Książkę wybrałam w ramach wyzwania czytelniczego, którego jeden z punktów mówi, iż „przeczytam książkę z gatunku fantastyki”.

„Złodziej Pioruna” jest pierwszą częścią cyklu o dwunastoletnim Percym Jacksonie – niezbyt szczęśliwym chłopcu z ADHD i dysleksją i trochę nieprzystosowanym społecznie. Dorastał razem ze swoją matką-śmiertelniczką w Nowym Jorku. Gdy Percy dowiedział się, że jest półbogiem, synem mitycznego Posejdona i poznał swoją historię, wyruszył w niebezpieczną misję, by dopaść złodzieja Pioruna – mitycznego pioruna piorunów, należącego do Zeusa. Percy’emu towarzyszy Annabeth Chase – córka Ateny i satyr Grover Underwood.

Historia opowiedziana jest z perspektywy nastoletniego Percy’ego, bardzo fajnym, lekkim językiem, w sam raz dla dedykowanej grupy docelowej odbiorców. Riordan bez wątpienia wykreował świetne uniwersum. Połączenie mitologii greckiej ze światem rzeczywistym wyszło ciekawie. Może nie jest jakoś szczególnie odkrywcze, ale perspektywa powieści zaprezentowana przez autora jest świetna. Jak to się mówi – ma moc. Mitologiczne postaci i zwykli śmiertelnicy w pojedynku na śmierć i życie. Powieść napisana z wielkim rozmachem, przygody młodych półherosów są ciekawe, chociaż dla mnie, osoby mocno dorosłej, często wywoływały uśmiech i nie zawsze mogłam się zdystansować do pewnej infantylności fabuły. Nie powiem, bo sama akcja trzyma w napięciu, a i tempo wydarzeń jest odpowiednie, nie sposób się nudzić. Mnie najbardziej podobał się epizod walki Percy’ego z Meduzą.

Ponadto powieść mówi pośrednio o pewnych ponadczasowych wartościach: przyjaźni, lojalności i wzajemnym, bezinteresownym wsparciu. Z pewnością jest to doskonała powieść dla młodzieży (co zresztą potwierdzają opinie o książce), która ma szansę stanowić inspirację do kontaktu z literaturą i urozmaicenie w świecie niekoniecznie ciekawych lektur.

Raczej wątpię, abym sięgnęła po kolejne tomy, bo jednak to nie mój target, ale przeczytanie tej powieści uzmysłowiło mi, że nie taki diabeł straszny i fantasy da się lubić :)))