Pożeracze ptaków recenzja

Ośrodek wychowawczy - położony nad jeziorem i usytuowany w starym Pałacu - skrywa w sobie mnóstwo mrożących krew w żyłach tajemnic. Czy dwóm stróżom prawa, którzy przebywają na miejsce w związku z podejrzeniami, że doszło tam do przestępstwa, uda się odkryć przerażającą prawdę zamkniętą w tych murach?

Akcja tej książki rozciągnięta jest w czasie, a teraźniejszość przeplata się z przeszłością. Narracja poprowadzona została na różne sposoby, ale ten zabieg ma na celu lepsze rozeznanie się w opisywanej historii oraz zrozumienie wszelkich niuansów, które niesie ze sobą fabuła. Choć początkowo czytelnik może czuć się lekko zagubiony jak dziecko we mgle w plot twistach zaserwowanych przez autora, jednak zakończenie pozwala wskoczyć wszystkim elementom tej misternie utkanej z intryg układanki na swoje miejsce.

To pozycja to głębokie studium nad pojęciem zła czy jego genezą, a filozoficzne rozważania na temat natury człowieka dodają smaczku całości. Odbiorca zatapia się w mrok duszy ludzkiej, który wypełnia studnię bez dna zbudowaną z kręgów odpowiadającym najbardziej niegodziwym cechom bądź uczuciom, jakie rządzą człowiekiem. Może na własne oczy zobaczyć najgorsze zachowania lub niecne uczynki: bestialstwo, manipulację, wyrachowanie, zniewolenie, brak skruchy albo wyrzutów sumienia, chęć zemsty etc.

Albin Perc w porażający, przerażający, ale zarazem bardzo autentyczny sposób pokazuje czytelnikowi, iż przemoc to błędne koło, z którego ciężko się wydostać. Osoby zaznające w swoim życiu cierpienia zbyt często powielają ten schemat, odwzorowują postępowanie swoich oprawców, sami stają się katami, a tym samym nakręcają samoistnie spiralę zła, która niestety czasem może nie mieć końca...

Twórca doskonale przedstawił psychopatię nagminnie skrywaną przez zaburzone jednostki pod maską. Aczkolwiek za tą fasadą złożoną z miłej aparycji, uśmiechów oraz perfekcyjnej gry aktorskiej kryją się niewyobrażalne pokłady bezduszności czy okrucieństwa...

Znamienny jest też moim zdaniem tytuł tej pozycji. Wiem, że każdy z Was może go zinterpretować inaczej, ale dla mnie okazał się odniesieniem do wcześniej wspomnianego zła, które trawi duszę i umysł człowieka swoją ohydą, zezwierzęceniem czy brakiem moralności, tak jak drapieżcy pożerają ptaki.

To zaskakujący, wymykający się schematom thriller psychologiczny. Atakujący bezmiarem wyrządzonych krzywd, obezwładniający zasięgiem serwowanych emocji, szturmujący wejście do umysłu odbiorcy oraz zmuszający do refleksji. Zapewniam Was, iż tej lektury długo nie zapomnicie, a Wasze dotychczasowe osądy dotyczące ludzkiej natury obrócą się w proch.