Zima w Małej Przytulnej recenzja

Uroczą Małą Przytulną tym razem odwiedzamy w śnieżnej aurze przygotowań do świąt Bożego Narodzenia. Spokojne wreszcie życie Laury znowu przechodzi wstrząs. Tym razem jednak chyba ani kobieta ani jej bliscy nie będą narzekać na niespodziankę. Mała Gabrysia próbuje odnaleźć się w swoim świecie na nowo po tym, jak jej przyjaciel opuścił miasteczko. Żyje jednak nadzieją, że jeszcze kiedyś wszystko wróci na stare tory. Oczywiście w tej małomiasteczkowej społeczności coś się musi dziać! Francuscy goście budzą niemałą sensację i wprowadzają w spokojną atmosferę nieco życia. Ich emocjonalna natura odbija się na mieszkańcach Małej Przytulnej, a kto wie, może dla niektórych będzie nawet początkiem nowej, szalonej przygody, który wcale nie będzie musiała skończyć się tak szybko...

Życie w niewielkiej społeczności zwykle kojarzy się z zawiścią, brakiem prywatności, ciągłym poczuciem, że jest się na celowniku sąsiadów i żadne nasze zachowanie nie umknie ich uwadze. W powieściach Magdaleny Witkiewicz jednak ta zła sława zostaje odczarowana. Owszem, rzeczywiście wszyscy wszystko o wszystkich wiedzą (czasem nawet lepiej, niż sam zainteresowany, a jakże!). Jednak zwykle oznacza to, że w razie jakichkolwiek trudności nikt nie pozostaje sam. Ludzie żyją ze sobą w swego rodzaju symbiozie, ale nie po to, by się nawzajem oczerniać, lecz aby okazywać sobie wsparcie i dawać innym kawałek serca. I jak się okazuje w tej zimowej części, mieszkańcy Małej Przytulnej nie są stereotypowo zamknięci na ludzi z zewnątrz. Mimo początkowej ostrożności, szybko potrafią zaakceptować nowych mieszkańców i wpuścić ich do swojego świata z pełnią ciepła i otwartości.

Kolejna powieść autorki, która przyjemnie otula sielską, domową atmosferą. Kiedy wkroczysz w świat Małej Przytulnej, z pewnością szybko nie będziesz chciał/a go opuścić. Miłość w różnych odcieniach, przyjaźń mimo przeciwności - do tych i wszelkich innych uczuć ma przecież prawo każdy, bez względu na wiek, płeć czy pochodzenie. Dużo z tej książki płynie nadziei i takiego po prostu zwykłego, ludzkiego dobra, które naprawdę warto chociaż czasami z siebie wykrzesać.