Najsłabszy opór recenzja

Wydarzyły się trzy rzeczy.

A o wszystkich dowiadujemy się z wewnętrznego monologu bohaterki. W ogóle cała dość wątła akcja rozwija się niemal wyłącznie za pomocą... opisu. Myślę, że to powinno skutecznie odstraszyć wszystkich, którzy preferują powieści, w których autor posuwa akcję "bez zbędnych opisów". Bo tu, wyłączając rzadkie dialogi (niekiedy tylko po angielsku) właściwie wszystko jest opisem. Ale mnie to wcale nie przeszkadza. Przeciwnie! Są one dowcipne i nie nudzą, choć bywają wyjątkowo dokładne, bowiem autorka ma tendencję do wnikliwego obserwowania swych bohaterów i informuje nas niejednokrotnie o szczegółach zmian ich pozycji, jakie mięśnie biorą w tym udział, jak to wpływa na właściciela owych mięśni, a także na obserwatorów całej ekwilibrystyki. W dodatku wszystko opowiedziane jest wyluzowanym, lecz jednocześnie wypielęgnowanym i pełnym niewymuszonej wynalazczości językiem. Trudno się dziwić wrażliwości na słowo: Djørup debiutowała jako poetka. Dlatego z przyjemnością i lekkim rozbawieniem śledziłem "akcję".

Ale co takiego się wydarzyło? Otóż Emma Dombernovski, bohaterka i narratorka powieści (niespełna 30-letnia korektorka w wydawnictwie i mieszkanka bloku w centrum Kopenhagi) odziedziczyła po babci nadmorski dom letniskowy w Zeelandii (dokładnie w Tivilsdeleje, nieopodal Elsynoru, gdzie mieszkał był niejaki Hamlet), jej chłopak Jens Christian Nielsen postanowił zostać ojcem i... wyjechał na badania parzydełkowców (o których sporo się tu można niechcący dowiedzieć) na drugi koniec świata, a ona sama popadła w znany nam tylko z książek stan "hygge". Jedzie więc nad morze do wspomnianego domku (1,5 h pociągiem z przesiadką), trzeba bowiem pochować babcię i objąć dom w posiadanie. Po drodze, w pociągu poznaje jednak parę sympatycznych, młodych i obrzydliwie bogatych Amerykanów (Ingę i Johna), których - ulegając ich niewymuszonemu urokowi i działaniu drogiego szampana - spontanicznie zaprasza do siebie, co pociągnie za sobą przeważnie miłe, ale nieoczekiwane konsekwencje. Poznaje też bliżej sąsiadów babci. I to właściwie... wszystko, gdyby obserwować akcję zewnętrzną. Sama rekreacja. Lecz ta prawdziwa akcja rozgrywa się całkiem gdzie indziej: w myślach. Jest ciekawsza. I zabawniejsza. I mówi o tym, jak żyjemy, a raczej jak dziś żyją młodzi, beztroscy bo zamożni ludzie w Europie. Jak myślą i jakie preferują strategie życiowe.

Można by powiedzieć, że Emma to trzpiotka, której życie samo się układa. Nie ma żadnych zmartwień, żyje dostatnio i lubi się bawić. Przede wszystkim jednak w zachowaniu równowagi pomaga jej swoisty stoicyzm, który wykłada w rozmowie z Johnem. Są w pewien sposób do siebie podobni. On postanowił być w życiu surferem i próbuje trzymać się na grzbiecie 3 fal, jakimi są miłość, pieniądze (ojca Ingi) i alkohol. Ona z kolei preferuje surfing mentalny: minimalny hedonizm myślenia, który polega na znalezieniu najmniejszego punktu oporu pomiędzy minimalnym przepływem myśli (powierzchnia morza) a uważną, ale zrelaksowaną świadomością myśli (surfer). Stara się jak najdłużej utrzymać na powierzchni, jak kaczki, w rzucaniu których jest mistrzynią. Czy tak da się przejść przez całe życie? Czy warto położyć się na fali rządzonej przez... przypadek?

Symboliczną rośliną, która przewija się przez całą powieść jest ananas - jako palma w zakładzie pogrzebowym, źródło pieniędzy ojca Ingi, motyw na koszulce spotkanej podczas kolacji Amerykanki, deser... Ananas jest symbolem gościnności i nie usycha. Indianie wierzyli, że przynosi szczęście. Jest też uważany za afrodyzjak. To wszystko może trochę tłumaczy wydarzenia, które obserwujemy. Pod lekką, gładką powierzchnią życia skrywają się chyba jednak potencjalne konflikty (dyskomfort resztek sumienia?), czego autorka wcale nie akcentuje, ale chyba dość sugestywnie sugeruje. Dlatego być może ta książka pozostaje dłużej "do domyślenia" w głowie, już po jej przeczytaniu.

Bardzo pogodna i relaksująca, ale nie bezmyślna lektura.