Speed Lady recenzja

Marzec upływa mi pod znakiem kobiet. Tym razem trafiła mi się kobieta niezwykła pod wieloma względami... Himalaistka, podróżniczka, prawniczka i dyplomatka. Ta książka opowiada jednak o jej górskich wyczynach, a, uwierzcie mi, są one niesamowite. Speed Lady, Iron Lady lub po prostu Dorota Rasińska-Samoćko - jest pierwszą i jak dotąd jedyną Polką, która może poszczycić się zdobyciem Korony Himalajów i Karakorum, a dokonała tego w trzy lata.

Książka jest czymś w rodzaju jej himalajskiej biografii. Pięknie, niemal z czcią opowiada o tym, jak wspinała się po swoje marzenia. Rozdziały to relacje ze zdobywania kolejnych ośmiotysięczników. Mamy tu emocjonalne opisy ekstremalnych odczuć, jakie towarzyszą każdemu z przebytych dystansów: niepewność, nieustanne poczucie zagrożenia, spokój i poczucie spójności z naturą, mentalne oczyszczenie, aż do euforii z dotarcia do celu. Ogromnie to wszystko malownicze, a jednocześnie czuć płynącą z tego pokorę do Himalajów i przekonanie, że to góra rządzi i nadaje rytm wspinaczce, a ty, mały człowiek, jedynie korzystasz z jej chwilowej gościnności. I bądź jej wdzięczny, że pozwoliła dotknąć swej nieskończoności.

Oprócz zapierających dech opisów wspinaczek i wychodzenia poza granice wytrzymałości, znajdziemy tu mnóstwo przepięknych zdjęć ukazujących zachwycający majestat himalajskich szczytów.

Do Doroty Rasińskiej-Samoćko góry to stan umysłu, więc jeśli i wy kochacie góry, interesuje was wspinaczka i wrażenia ekstremalne, to powinniście przeczytać tę książkę. To historia o kobiecie, która miała marzenie i konsekwentnie je realizowała, z każdym przebytym metrem zapisując swoją herstorię wybitnej himalaistki. Dodam, że pani Dorota to nie jest typ górskiej celebrytki. Nie stoi za nią grono sponsorów z wielkimi pieniędzmi, nie podążają za nią media, a jej wyprawy nie są szeroko komentowane. Jej sukces należy wyłącznie do niej i wybrzmiewa w majestacie i ciszy gór.

I ciekawostka: są wspinacze, którzy cierpią na lęk wysokości 😲 czyżby w ten sposób pokonywali własne słabości i ograniczenia? Zdumiewa mnie to i chylę czoła, bo iść na ośmio­ty­sięcz­nik, bojąc się spojrzeć w dół to już naprawdę ekstremalne ekstremum... Szacun!