Strzelby, zarazki i stal recenzja

Nastroiła mnie filozoficznie...
Książka, o której słyszałam, którą mi polecano, którą miałam na liście "do przeczytania", ale jakoś tak... zawsze wpadało mi w ręce coś wcześniej. Aż pewnego dnia książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta nakanapie.pl. Dziękuję. Bo lubię książki długie, którymi mogę żyć przez kilkanascie dni i nad których fragmentami mogę zastanawiać się kolejnego dnia po ich przeczytaniu. Ta pozycja towarzyszyła mi przez 3 tygodnie. I w tym czasie miałam momenty zachwytu nią i momenty "jednak wrócę do niej innego dnia". Jared Diamond dostał za tę książkę Pulitzera. I ja też bym mu ją przyznała. Tylko problem jest taki, że dobre książki trudno się recenzuje, bo jest o nich za dużo myśli w głowie, za dużo refleksji i własnych "eureka!" podczas czytania, które zlepiają się w hybrydę opinii o książce. Większość z nas kojarzy o czym jest - w różnych miejscach, różnych warunkach, ludzie rozwijają się jako cywilizacja inaczej. Co ma na to wpływ? Jeśli myślicie, że odkrywa to tytuł i historia ludzkości wyglada tak: 1. wynalazłem strzelbę, więc nie ryzykuję zdrowia ani życia strzelając do swojego obiadu (bo nie muszę już podejść blisko i uderzyć zwierzęcia maczugą w głowę), ale mogę też strzelić do innego człowieka z dowolnego powodu, 2. spijanie śmietanki mojego cywilizacyjnego osiągnięcia z pkt 1 pokrzyżowały mi zarazki atakujące i mnie, i moje pożywienie, a ja jeszcze muszę odkryć czym są i jak się uratować, 3. wynalazłem stal, więc zapanowałem nad naturą, planetą i przyszłością. No to jeśli tak myślicie, to absolutnie koniecznie przeczytajcie tę książkę. Bo to nieprawda. Bo za takie coś nie dają Pulitzera. Bo losy ludzkości są skomplikowane jak nieskończoność wszechświata, bo część czynników, które ukształtowały nas jako ludzi w danym miejscu świata nie przychodzą przeciętnemu człowiekowi do głowy! Twardo osadzona w dokumentach, bez wstawek co się autorowi wydaje, często zaskakująca jak np. w kwestii dlaczego nie domestykujemy kolejnych gatunków zwierząt, przyjemnie i płynnie napisana książka. Ale też potężna, i w objętości fizycznej, i w ładunku intelektualnym. Podsumowujac w stylu autora: cieszę się, że tempo dyfuzji w ramach poszczególnych kontynentów pozwoliło mi na zapoznanie się w Polsce ze "Strzelbami, zarazkami, stalą".