Zjawa recenzja

Tak, dokładnie to poczułam kończąc czytanie „Zjawy”. Już przywykłam, że powieści Maksa są przesiąknięte okrucieństwem w najgorszej postaci, epatują realizmem scen, nokautują emocjonalnie. Ale jak dotąd Maks nie dopuścił do tego, co wydarzyło się w rozdziale 8. Tak jak Tamara nie „odzobaczy” tego, co zastała w pustostanie, tak ja nie „odczytam” tej makabry.

Niewykluczone, że coś w tym jest, jednak na wszystko trzeba czasu. Ale może WŁAŚNIE TAK WYGLĄDAJĄ EMOCJE?

Emocje – to właśnie je, te prawdziwe, niemaskowane, chciał ukazać grasujący po Lublinie psychopatyczny zabójca zwany Fotografem. Jego oręż stanowił polaroid, za pomocą którego fotografował swoje ofiary w najczarniejszej godzinie ich życia: w chwili śmierci, lub jak w przypadku Rylskiej, gdy patrzyła na szokującą scenę z udziałem jej synka. Tym razem do akcji wkracza Tamara Haler w asyście aspiranta Brzeskiego.

Ponieważ komisarz Deryło przebywa w śpiączce, jego udział w tym tomie, podobnie jak w prowadzonym śledztwie jest mocno zredukowany, to jednak jego cień unosi się nad śledczymi, prowadząc sprawę do zaskakującego finału. Dzięki ograniczeniu roli charyzmatycznego Deryły uwypuklona została postać Tamary i to jej rys osobowościowy wysuwa się na pierwszy plan.

Autor nie rozmienia się na drobne. Jeśli chodzi o pomysły na fabułę, jest prawdziwą studnią bez dna. Szósta część cyklu również doskonale trzyma poziom swoich poprzedniczek, niezmiennie czuć charakterystyczny dla Maksa styl, po brzegi wypełniony mrokiem, domysłami i niedopowiedzeniami. Dramatyzm i makabra to chyba najbardziej rozpoznawalne cechy jego twórczości.

Pewne wątpliwości może budzić jedynie fakt, że w stosunkowo niewielkim mieście na wschodzie Polski dochodzi do aż tylu potwornych zbrodni :)

Zakończenie skonstruowane w sposób przykuwający uwagę czytelnika i rozpalające chęć na kolejny tom.