Spotkajmy się po wojnie recenzja

Przyjęcie zaręczynowe Ani i Marcina trwa. Ale nie tak jakby sobie tego narzeczeni życzyli. Jak w pierwszej części, spotkanie, które miało połączyć dwie rodziny w radosnym wydarzeniu wydaje się być trzęsieniem ziemi. Jak u Hitchocka, napięcie zaczyna narastać, a my możemy się tylko dać porwać wydarzeniom.

Dzięki Wydawnictwu Filia trafiła do mnie kontynuacją powieści Agnieszki Jeż "Miłość warta wszystkiego". Przyznam, że po pierwszej części czułam niedosyt gdyż autorka pozostawiła mnie z pytaniami, domysłami, niedopowiedzeniami i burzą emocji w sercu. Natychmiast chciałam poznać odpowiedzi na wszystkie moje zadane, ale także te niewypowiedziane, pytania.

Rodzina jest w życiu oparciem, czymś co chroni, co daje siłę. A co jeśli okaże się, że całe nasze życie oparte jest na kłamstwie a poszczególni członkowie rodziny ukrywają głęboko tajemnice? Jak się odnaleźć w nowej rzeczywistości kiedy okazuje się, że nasi najbliżsi nie są tymi, że którymi ich uważaliśmy przez całe życie? A może rodzina to nie krew tylko ludzie, którzy nas kochają i dla których jesteśmy najważniejsi?

"Spotkajmy się po wojnie" to spotkanie w różnym tego słowa znaczeniu. Przeszłość spotyka się z teraźniejszością. Prawda z kłamstwem. Sekrety z objawieniem. Ale niezmienna jest miłość. Czy życie da szansę na naprawienie wyrządzonych krzywd, po których będzie można usiąść wspólnie do stołu? Może nie w przyjaźni ale w zrozumieniu.

Agnieszka Jeż niesamowicie ujęła mnie opowiadaną historią. Nieśpiesznie tka tą opowieść pozwalając czytelnikowi na własne przemyślenia. Jestem przekonana, że każdy, kto przeczytał "Spotkajmy się po wojnie" oceniał bohaterów na swój sposób. Ale czy mamy do tego prawo? My, którzy żyjemy w spokojnych czasach, my, którzy nie musimy walczyć o przetrwanie, my, którzy mamy dach nad głową zapewniający bezpieczeństwo.

Czy zdarzyło się Wam mówić ja ci nigdy tego nie wybaczę albo ja nigdy bym tego nie zrobiła? Właśnie to znajdziemy w tej powieści. Zrozumienie i wybaczenie. Dla kogo wybaczamy? Czy to łaska dla innych czy dla nas samych, żeby możliwe było oczyszczenie i życie dalej. Wszak nikt nie jest bez wad. Kiedyś przeczytałam, że rodzina może się rozpaść na wiele sposobów ale ściśle utkana więź przetrwa wszystko. To właśnie pokazuje nam Agnieszka Jeż w powieści "Spotkajmy się po wojnie". Okazuje się, że kłamstwa, niedomówienia, złe wybory i tajemnice można, w ogólnym rozrachunku, przekuć na coś pozytywnego. nawet jeśli początkowo wydaje się nam, że wyrządzono nam straszną krzywdę.

Czy tego oczekiwałam? Nie. Czy spodziewałam się, w jakim kierunki autorka rozwinie historię? Także nie. Czy coś bym zmieniła w tej powieści? Nie. Każde słowo, każde wydarzenie, każde uczucie jest tu na miejscu i z czegoś wynika. To, że pojawiły się łzy świadczy tylko o tym jak umiejętnie autorka kreśli opowieść. I chociaż nie takiego zakończenia chciałam, nie tak je sobie wyobrażałam to, muszę przyznać, że chyba inne nie mogłoby być. Przykro mi, że to moje ostatnie spotkanie z Sarą, Jankiem, Anią i Marcinem. Ale chyba tak będzie lepiej. Puścić ich samych w świat i pozwolić każdemu czytelnikowi na swój sposób kreować dalsze ich losy.