Zbrodnia bez kary recenzja

Dziennikarze Deutsche Welle, Interii i Wirtualnej Polski wyruszyli tropem zbrodniarzy II wojny światowej, którzy, pomimo popełnionych zbrodni, nigdy nie ponieśli zasłużonej kary. Dzięki nim możemy poznać nazwiska oprawców, dowiedzieć się, w jaki sposób tłumaczyli swój udział w zbrodniach, dowiedzieć się, w jaki sposób udało się im uniknąć kary oraz jakie życie prowadzili po wojnie. Książka zawiera 26 reportaży, w których zbrodniarze przestają być anonimowi. Poznajemy również ich ofiary, które z dnia na dzień zostały pozbawione życia i obdarte z godności.

„Zbrodnia bez kary” to zbiór reportaży o zbrodniarzach wojennych, którzy za czyny popełnione podczas II wojny światowej, światowej do końca życia pozostali bezkarni. Niektóre z wymienionych w reportażu nazwisk są znane wielu osobom, o innych czytałam po raz pierwszy. Na myśl o tym, jakich zbrodni dopuścili się „bohaterzy” reportażu, a nie ponieśli za nie żadnej kary, krew buzuje w żyłach. Momentami miałam ciarki na plecach, innym razem w oczach pojawiały się łzy — na bestialstwo, jakiego dopuścili się ci zbrodniarze, brak słów.

„Na oczach świadków mordowania są kolejno wyprowadzani na zewnątrz Żydzi. Potem żandarmi strzelają do Józefa Ulmy i jego żony Wiktorii, wśród krzyku i płaczu dzieci. Zastanawiają się, co z nimi zrobić”. „Podszedłem do Diekena i zapytałem go: dlaczego zastrzeliliście dzieci? Na co on mi odpowiedział: żeby gromada nie miała z nimi kłopotu”.

„Niemiecki samoloty nadlatują wolno i nisko. Biorą na celownik pojedynczych ludzi. Andzia dostaje z karabinu maszynowego w szyję. I szrapnel w łopatkę. Kilka minut później nad zmasakrowanym ciałem siostry pochyla się dwunastoletnia Kazia. Pierwszy raz widzi śmierć, nie rozumie, co się stało. Jeszcze przed chwilą Andzia żyła, teraz się nie odzywa”.

Wszystkie opisane w książce historie łamią serce i rozrywają je na miliony kawałków. Powyższe cytaty kolejno dotyczą historii rodziny Ulmów oraz małej Kazi — te dwie historie wstrząsnęły mną do głębi. Eilert Dieken, Kurt Blome, Kurt May, Erna Wallis ch, Alex Kroll, Peter Grubbe, Josef Mengele — te i kilka innych osób po zakończeniu wojny żyli sobie w spokoju.
.
„Zbrodnia bez kary” to trudna i bardzo bolesna książka, jednak bardzo ważna i potrzebna. Oprócz rzetelnie przeprowadzonych rozmów, opisu zbrodni, krótkich biografii oprawców, książka zawiera mnóstwo zdjęć. Reportaż ten na długo pozostanie mi w pamięci, a zamieszczone w nim fotogarfie będę widziała za każdym razem, gdy zamknę oczy. „Zbrodnia bez kary” to książka, którą powinien przeczytać każdy, by pamięć o ofiarach II wojny światowej nigdy nie zgasła.