Zbrodnia bez kary recenzja

Książka, która rozwala myślenie o zbrodni i karze. Dziennikarze śledczy postanowili rozprawić się z historią i zbadać ilu ze zbrodniarzy wojennych zostało należycie lub też w ogóle ukaranych. Wiele lat zajęło im zbieranie dowodów i dochodzenie do prawdy, aby powstała książka niezmiernie przejmująca i dająca nam ludziom wiele do zastanowienia.

Było wiele osób, które w Polsce popełniło wiele czynów karalnych, część, bo mieli takie dyspozycje z góry, a część, bo mogli, bo wojna dała im nieograniczone możliwości.
Przytoczę tylko dwa lub trzy przykłady, bo one mi najbardziej zapadły w pamięć i najbardziej oburzyły (choć inne są równie wstrząsające).

Alex Kroll, dyrektor szpitala w Kobierzynie. Przebywało tam na dzień 23.06.1942 roku 567 osób. Od tego momentu chorzy (osoby psychicznie i obłożnie chore), zostają systematycznie wywożeni. Oficjalnie zostają przeniesieni do szpitala w Drewnicy. Nieoficjalnie, pacjenci zostają wywożenie wagonami do miejsca, gdzie wcześniej został wykopany ogromny dół i tam zostają zastrzeleni i wrzuceni do niego. Niemcy tuszują morderstwo i po jakimś czasie, rodziny dostają listy, że chorzy zmarli w szpitalu w Chełmie. Wszystkie dokumenty spreparowane.

Hans Krüger, sędzia w sądzie w Chojnicach, małym miasteczku między Gdańskiem i Bydgoszczą. To niedaleko tej miejscowości, znajduje się Dolina Śmierci, gdzie wywożono ciała skazanych na śmierć obywateli. Za co dostawali taki wysoki wyrok? Za wszystko i za nic. Po prostu. Skazano ponad 4 tys. osób, a sam oskarżony, które wszystkie wyroki podpisał, po wojnie spędził dostatnie życie w Niemczech, pracując jako sędzia, a także odnajdując się w rządzie.

Ernest Wolfgang Topf i Ludwig Topf. Właściciele najbardziej znanej fabryki w Niemczech. Na początku produkowano w niej urządzenia browarnicze. Następnie kotły parowe, a od 1914 roku piece krematoryjne. I to właśnie one zostały wysłane do Auschwitz, aby. Wiadomo.
Co jest jednak najgorsze, inżynierowie z tego oto zakładu, zaczęli się prześcigać w modernizowaniu owych pieców, gdyż dostali wytyczne, aby były bardziej wydajne. Co to słowo oznacza, wie każdy i nie muszę tego opisywać. Po wojnie prawnuk Topfa przyjechał do Auschwitz, aby na własne oczy przekonać się, do czego przyczyniła się jego rodzinna firma (a jak odkrył zbrodniczą działalność? To już pozostawiam Wam do przeczytania).

Można niestety przytaczać jeszcze wile przykładów i bestialskich opisów. Nie zrobię tego, gdyż polecam Wam tę książkę niezmiernie, pomimo tego, iż czyta się ją bardzo ciężko i jestem pewna, że jej lektura postawi ślad po sobie na zawsze. Nie mniej, tym bardziej warto, abyśmy wyciągnęli naukę z przeszłości i jako ludzie nigdy więcej nie popełnili takich błędów.