Dźwięki samotności recenzja

Opis książki zachęcił mnie do sięgnięcia po tę historię. I nie będę ukrywać, że już na samym początku się mocno zawiodłam.

Marlena to kobieta, której dzieciństwo nie było kolorowe. Dorastała na wsi pośród krzyków matki i pijanego ojca. Jako dorosła kobieta poddaje się terapii, aby pokonać dręczące ją lęki. Pewnego dnia dostaje od losu ogromną szansę, ma przeprowadzić bardzo ważny wywiad. Będąc pod wpływem silnych emocji, kobieta nie daje rady sprostać temu zadaniu, przez co zostaje zwolniona.

“Pamiętam dzień, w którym pomyślałam, że tylko śmierć mojego ojca przyniosłaby mi spokój. Mnie i mojej matce. Była sobota, 27 stycznia 2001 roku, miałam wtedy czternaście lat.”

“Dźwięki samotności” przedstawiają trudne losy głównej bohaterki, która zmaga się z traumą. I jak nie przeszkadzają mi w książce ciężkie i drażliwe tematy, to w tej pozycji irytowało mnie praktycznie wszystko. Historia miała duży potencjał, jednak sposób jej przedstawienia moim zdaniem działa bardzo na jej niekorzyść, przynajmniej w moim odczuciu.

Warsztat pisarski autorki całkowicie nie trafił w moje gusta. Wręcz zniechęcał mnie do brnięcia dalej i poznawania losów Marleny. Nie potrafiłam wczuć się w historię do tego stopnia, że już po czterdziestu stronach chciałam przerwać czytanie. Jedyne, co mi towarzyszyło, to irytacja i nadzieja, że książka nie wprowadzi mnie w zastój. Nie będę ukrywać, zmuszałam się do czytania jej i to bardzo, mimo to nie skończyłam książki w całości. Po przeczytaniu pięćdziesięciu procent poddałam się i przerwałam czytanie. Czytając ją, strasznie się męczyłam. Opisy, jak i sama akcja, nie zachęcały mnie do poznawania dalszych losów bohaterki. Brakowało mi tutaj elementu, który trzymałby w napięciu i zachęcał do dalszego czytania.

Nie byłam w stanie polubić Marleny, zniechęciła mnie do siebie już w pierwszych dwóch rozdziałach. Najbardziej na moją niechęć wpłynął moment, w którym prowadziła program telewizyjny. Rozumiem, że dziennikarze mogą działać w kontrowersyjny sposób, ale moim zdaniem to, co zrobiła bohaterka, było grubym przegięciem.