Zaufanie recenzja

Hernan Diaz "Zaufanie", przełożyła Agnieszka Walulik,

Dawno już nie zdarzyło mi się być do tego stopnia zaintrygowaną historią, która będąc wytworem wyobraźni autora, praktycznie aż do samego końca nie odsłania tajemnic skrywanych w duszy bohaterów, a tylko w niewielkim stopniu i to w dodatku dość zawoalowanym, uwidocznia je krok po kroku w ich postawie i postępowaniu. Hernan Diaz kreując pojawiające się w kolejnych rozdziałach postacie, starannie skrywa ich prawdziwe oblicza pod nałożonymi z różnego powodu maskami. Tworzy przy tym historię będacą niczym otwarta księga, w której zdarzyć się może wiele, a zwroty akcji staną się nieuniknione.

Tym większe jest moje zaskoczenie, bo czytane już jakiś czas temu "W oddali" w ogóle nie zrobiło na mnie wrażenia. "Zaufanie" natomiast wprost przeciwnie. Najpierw zaintrygowało, następnie wciągnęło bez reszty, by na koniec zachwycić historią, jakże odmienną od wielu innych znanych mi do tej pory.

Cztery rozdziały zawierające cztery, wydawałoby się różne opowieści, w których poza kunsztownie utkanym szkatułkowymi historiami wstępujących postaci, pojawia się jeszcze jeden bardzo ważny bohater. To Nowy Jork lat dwudziestych ubiegłego wieku, świątynia rozrywki i pieniądza, systematycznie i bez oglądania się na innych budowany świat finansjery, który wyciąga swe kapitalistyczne macki budując coraz to bardziej skomplikowane zależności pomiędzy ludźmi, kierującymi maszyną produkującą pieniądz a pozostałymi.

Jakże mocno wybrzmiewają więc słowa Idy córki imigranta, którego ona sama nazywa wręcz wygnańcem ze swojego kraju urodzenia, starającej się o pracę sekretarki w jednej z instytucji finansowych. Podczas rozmowy rekrutacyjnej mówi ona: "–Po co pracować w miejscu, które wytwarza tylko jedną rzecz, gdy mogę pracować w firmie, która wytwarza wszystko? Bo tym właśnie jest pieniądz: wszystkim. A przynajmniej może się tym stać. To towar uniwersalny, za pośrednictwem którego mierzymy wszystkie inne. Jeśli zaś pieniądz jest Bogiem pośród towarów, to ...– tu odwróconą do góry dłonią zakreśliłam łuk obejmujący gabinet i w domyśle cały budynek poza nim – jest jego najważniejsza świątynia."

Świetna, nadal rezonująca we mnie historia.