Żywiołaki recenzja

Wyobraź sobie skąpaną w słońcu którą przemierzasz leniwym popołudniem. Twoje stopy grzęzną w piasku, niemalże jakby chciał on Cię wciągnąć. Zostawia swój ślad na skórze, wciska się w każdy zakamarek ciała, osiada niewidoczną wartą na ubraniu. Plaża jest żywiołowa, a piasek nie chce Cię puścić…
Po raz pierwszy od dawna brak mi słów, a do głowy przychodzi mi tylko: o mój borze szumiący, ależ to było dobre. Jestem totalnie zachwycona tą powieścią i uwielbiam w niej wszystko, totalnie wszystko. Od scenerii, przez postacie i fabułę… nie wspominając o wszystkich tych momentach, które sprawiały, że skóra cierpła. Jestem zachwycona słoneczną Alabamą, pełną mroku, w której gotycki klimat jest realny, wręcz namacalny. To jak całe napięcie narasta, jak buduje w czytelniku strach, jak każda przewrócona strona odziera z pozorności stagnacji, nie dziania się niczego specjalnego, by wybuchnąć wypełnionymi momentami mrożącymi krew w żyłach. Być może to, co czyni tę powieść wyjątkową, to fakt, że nie jest to zwykła opowieść o nawiedzonym domu. Jest ona bardziej niezwykła, bardziej oryginalna i nieco bardziej niejednoznaczna niż zwykła opowieść o duchach. Pióro McDowella jest tak niesamowicie dobre, tak fenomenalnie bawi się podświadomością czytelnika. Jego zdolność do uchwycenia dusznego i uciążliwego upału jest niesamowita. To tylko potęguje grozę, to sprawia, że zagrożenie wydaje się realne. Nie wybiera oczywistych ścieżek w fabule, kładzie nacisk na rodzinę i zaufanie, na tradycję i nie stosuje tanich zwrotów akcji. Wszystko jest spójne, wszystko jest potrzebne i na swoim miejscu. To jest taki rodzaj prozy, która zostanie z tobą przez wiele dni, sprawi, że dwa razy spojrzysz w ciemne zakamarki swojego domu, lub zatrzymasz się z szybciej bijącym sercem nawet przy najlżejszym z dźwięków. Wątpię też, czy kiedykolwiek jeszcze będę w sanie chodzić po piasku, bez powrotu myślami do tej książki. Ot chyba znalazłam swój kolejny ulubiony klasyk grozy, bo zima idealnie sprzyja literaturze grozy, a ja osobiście, lubię troszkę się pobać...