Dom Maynarda recenzja

Kupując "Dom Maynarda" spodziewałam się klasycznego horroru o nawiedzonym domu w mrocznym i pięknym stylu typowym dla książek z wydawnictwa Vesper. Książka jest pięknie wydana. Twarda okładka z piękną, mroczną i tajemniczą ilustracją, grube porządne strony, a w środku zakładka z ilustracją z okładki to już znak rozpoznawczy tego wydawnictwa
Jeśli chodzi o wnętrze to autor lubi bawić się słowem. Wszystkie opisy są bardzo rozbudowane, mnóstwo tu żarcików sytuacyjnych, jak dla mnie chwilami było trochę za dużo tych śmieszków. Jednak sytuacje gdy "światowy" Austin zderza się z "prostymi" ludźmi z Maine są naprawdę świetnie i zabawnie ujęte.
Austin poznał Maynarda w czasie wojny w Wietnamie. Maynard zapisał mu w testamencie swój dom, stojący w lesie w Maine. Miał wyczucie, ponieważ parę dni później został zastrzelony, natomiast Austin, na którego i tak nikt nie czekał w domu czuł się zobligowany choćby zobaczyć dom. Na miejscu powitał go dom zaprowiantowanie jak super market. Powitała go cisza, pustka i samotność. Powitały go dzikie, leśne skrzaty,nie do końca dzikie leśne zwierzęta i drzewo na którym przed laty powieszono wiedźmę, które od tamtego czasu nie rzuca cienia. . Dom mimo, że od dwóch lat nikt w nim nie mieszka jest zadbany. Austin poznaje dwójkę okolicznych dzieciaków i o ile chłopiec nie jest wzbudza zbyt pozytywnych uczuć, to jego siostra wręcz niepokojąco odwrotnie. Cisza i samotność, które miały być wybawieniem powoli wpędzają Austina w szaleństwo, pojawiają się podejrzenia, że dom skrywa jakieś mroczne tajemnice, odwiedziny dziwnych dzieciaków nie poprawiają sytuacji, tak samo jak tajemniczy myśliwy i jego drapieżna ofiara. Im bardziej spirala szaleństwa się zaciska tym trudniej stwierdzić co się wydarzyło, a co jest tylko szaleńczym majakiem głównego bohatera. Jak zazwyczaj w takich sytuacjach zakończenie zaskakuje całkowicie i jest nie do przewidzenia.
Liczyłam na trochę więcej grozy, trochę więcej strachu i napięcia, natomiast nie spodziewałam się tyle humoru, ale ze względu na styl i język nadal uważam, że to książka warta przeczytania.