Zaproszenie na śmierć recenzja

O książkach Alfreda Siateckiego nigdy dotąd nie słyszałam, ale jako że ostatnio przekonałam się do kryminałów, to postanowiłam dać szansę jednej z jego książek. Jak sami widzicie, mój wybór padł na "Zaproszenie na śmierć", które akurat jest czwartym tomem serii "Daniel Jung", ale te książki ze spokojem można czytać nie po kolei. Czy książka mi się spodobała, dowiecie się za chwilę, najpierw jednak przedstawię wam pokrótce fabułę.

"Zaproszenie na śmierć" opowiada o morderstwie, do którego dochodzi w apartamencie profesora Bolesława Witkowskiego, oraz o zniknięciu samego profesora. Dochodzi jednak do kolejnych morderstw, a sprawą zaczyna zajmować się Daniel Jung.

Wobec tej książki mam strasznie mieszane uczucia. Z jednej strony wolno, ale w miarę przyjemnie mi się ją czytało. Z drugiej zaś książka była strasznie chaotyczna i niekonsekwentna. Na początku ciężko było mi się wgryźć w tę historię. Autor przedstawia nam masę bohaterów, masę nowych imion, nazwisk, przezwisk. Naprawdę ciężko było się w tym wszystkim połapać. Ja w sumie dopiero w połowie książki to wszystko ogarnęłam. Całą historię poznajemy z perspektywy stosunkowo wielu bohaterów, co również nieco utrudnia nam połapanie się w tym wszystkim. Samo zakończenie również było moim zdaniem niesatysfakcjonujące. Tak naprawdę ciężko mi powiedzieć, o czym konkretnie była ta książka. Poruszała ona tak wiele wątków, że nawet nie wiem, który z nich był tym głównym. Jednak miała w sobie to coś, przez co chciałam ją czytać. Nie wiem co to dokładnie było, ale wiem, że działało to na korzyść książki.

Podsumowując. Czy żałuję, że sięgnęłam po tę książkę? Nie. Czy sięgnę ponownie? Nie. Czy polecam? Myślę, że warto ją przeczytać, żeby wyrobić sobie własną opinię. Bo jak wszyscy dobrze wiemy, fakt że książka nie przypadła komuś do gustu, nie oznacza, że nie spodoba się ona nam. Sama już kilka razy tego doświadczyłam. Jakbym zawsze patrzyła na recenzje i oceny innych, to zbyt wiele fajnych książek by mnie ominęło, i zbyt wielu bohaterów i historii bym nie poznała.

Dominika