Wiara. Autobiografia recenzja

Dla osób, których pamięć opiera się na zapachach, to będzie książka -marzenie. Szczególnie dla urodzonych w drugiej połowie zeszłego wieku. Michał Witkowski tak intensywnie je opisuje, że z każdą stroną odnajdywałam własne, dawno zapomniane wspomnienia z dzieciństwa.

Ponadto wśród dzieciaków z tamtego czasu jest jednak pewna wspólnota doświadczeń. Znakomicie tutaj opisanych. Dzięki lekturze „Wiary” wróciłam i do tamtej śmierdzącej szatni przed wuefem, i do zapachu oraz pamięci smaku gumy Donald. Choć zamiast Vibovitu zajadałam się akurat oranżadą w proszku (jakże cudownie słodko-kwaśnej!). Stosunek do ówczesnej szkoły też mam podobny, choć miałam gorzej – byłam dzieckiem nauczycielki, która w dodatku uczyła także moją klasę.

Znakomite jest „epitafium” dla kiosku „Ruchu”. Też pamiętam, że były to budki zaczarowane, pełne przedziwnych rzeczy, dla nas skarbów. Pamiętam też (akurat niewspomnianą) instytucję „teczek”, do których zaprzyjaźniona kioskarka odkładała gazety.

Michał Witkowski pisze jak natchniony. Zresztą przyznaje w posłowiu, że pisanie tych wspomnień było/jest dla niego rodzajem pisarskiego wytchnienia. Zastanawiałam się nad jego pamięcią do szczegółu. Może to jest tak, że jedna przypomniana historia rodzi następną? Czy jednak raczej miesza się fakty z opowieściami innych? Chyba jednak tak – film „Alternatywy 4” powstał w latach 80., a nie 70. – autor nie mógł więc mieć takiego skojarzenia, jak pisze 😊.

Cenię u autora szczerość, nie owija w bawełnę, od dzieciństwa interesowało go bycie na scenie, a nie na widowni i takie podejście do życia widoczne jest na każdej stronie, przebija w każdej opisanej historii.

Poruszające, choć pisane lekko jest odkrywanie przez młodego człowieka swojej seksualności. Pierwszy tom wspomnień kończy się właśnie w momencie inicjacji seksualnej.

Michał Witkowski zapowiada, że jego celem jest opisanie całego swojego życia.

Z przyjemnością czekam na kolejny tom.

Dziękuję wydawnictwu Znak Literanova za możliwość zapoznania się z lekturą.