Zapach spalonych kwiatów recenzja

Zabierając się za czytanie tej pozycji miałam pewne oczekiwania - książkę bowiem widziałam na prawie każdym blogu i na bardzo wielu profilach lubimyczytać.pl . Większość recenzji "Zapachu..." jakie czytałam, była pozytywna, a wręcz piejąca z zachwytu. Dawno nie spotkało mnie tak upiorne rozczarowanie.

Trzy kobiety - matka i dwie córki - mieszkają w spokojnym miasteczku North Hampton. Tu, mimo XXI wieku, życie toczy się spokojnie, powoli, jakby zatopione w skrawku odpowiedniego dla siebie czasu. Joanna zajmuje się domem, młodsza córka Freya jest barmanką i właśnie ma wychodzić za mąż, a starsza - Ingrid - jest bibliotekarką. I mogłaby być z tego zwyczajna saga rodzinna gdyby nie to, że kobiety są czarownicami.
Dawno temu Rada zakazała im uprawiania czarów, ale w końcu ludzkie pobudki wygrały. Ingrid chce pomagać biednym kobietom w rozwiązywaniu ich problemów, chorób, zmartwień i bezpłodności. Freya próbuje połączyć samotnych, pokłóconych i zbyt nieśmiałych. A Joanna ma dar wskrzeszania. Nie dość, że świadomie łamią dawno narzucone zasady i z niepokojem oczekują konsekwencji, to w okolicy zaczynają się dziać bardzo dziwne rzeczy. I wcale nie jest to związane z romansem Freyi z bratem swego narzeczonego.

Melissa de la Cruz próbowała stworzyć uroczą opowieść, która czytelnika omota tajemnicą i potrzyma w napięciu. W efekcie wyszło jej... całkiem nudne i chwilami urocze czytadło, którego zakupu żałowałabym, gdyby nie to, że dałam za nie 10zł na przecenie w księgarni.

Nudnawe, niedopracowane wątki okropnie mnie męczyły i zmuszałam się żeby czytać dalej. Przez ogromną część książki nic się nie działo by na końcu trysnąć splotem szybkich, dziwnych i niezbyt dobrze wyjaśnionych wydarzeń. Wplecione wydarzenia z przeszłości bohaterek, niewyjaśnione słowa i zwroty tym bardziej utrudniały lekturę.
Sam zamysł książki był naprawdę dobry, ale bardzo nierozwinięty i spłaszczony. Końcówka dzieje się zdecydowanie za szybko, a cała reszta książki wlecze się niemiłosiernie.

Chciałam wystawić temu czytadłu ocenę 6, ale zakończenie wprawiło mnie w niemałe osłupienie i wręcz wyprowadziło z równowagi. Jako fanka gier RPG mam niemałe obeznanie w pewnej typowej terminologii i...
mały spoiler, możesz nie czytać dalej tego akapitu
Loki??? Midgard??? Czy tylko ja mam przedziwne odczucie, że autorka próbowała zrobić na czytelnikach wrażenie szafując wielkimi słowami ze świata fantasy? Ale na Boga, BALDUR ???

Niestety, ale tu moje dobre zdanie o "Zapachu...." legło w gruzach.