Bez tchu recenzja

Dean Koontz jest autorem, który w historii literatury grozy zapisał się wielkimi literami. Mając niezwykle bolesne doświadczenia życiowe, chwycił za pióro i tworzył rzeczywistość, jaka niejednemu człowiekowi jeżyła włosy na głowie.

Jedną z jego wielu - nawet bardzo wielu - powieści jest właśnie "Bez tchu". Już sam cytat wprowadzający do lektury - autorstwa G.K. Chestertona - intryguje. "Nauka nie może narzucać jakiejkolwiek filozofii, tak jak aparat telefoniczny nie może nam sugerować, co mamy mówić do słuchawki".

Autor - jak w kilkunastu ostatnich powieściach - zmusza nas do zastanowienia się nad zastanym światem. Z reguły czytelnik może zadawać sobie pytania - "jak Koontz przedstawił rzeczywistość?", "czy będzie groźnie?", "jak opisze bohaterów?". Teraz jednak pisarz stawia przed nami bardzo ciekawe pytanie - "czy wiemy o nauce już wszystko, co możemy?".

Co by się stało, gdyby pewnego słonecznego dnia, w trakcie beztroskich zabaw(bądź posiłku na świeżym powietrzu) spotkalibyśmy się - twarzą w twarz(pysk?) z czymś "dziwnym". Ni to piesek, ni to kotek, ni małpka ani nawet wydra. Rozumie, szybko się uczy, a nawet - o zgrozo! - mówi. Co wtedy?

Każdy zareaguje inaczej. Tak, jak bohaterowie wykreowani przez Koontza. O ile ciekawie zostały zaprezentowane losy stolarza i współpracującej z nim weterynarz, a także matematyka - znawcy teorii chaosu, o tyle postać mordercy swojego brata bliźniaka - Henry'ego - mogłaby zostać zdecydowanie bardziej okrojona. Jego rola zostaje ograniczona do bezcelowego snucia się po domu, uciekając przed czymś, czego autor nie sprecyzował do końca.

Zakończenie - bazując na wywiadzie z pisarzem, w którym powiedział "zło/ciemność nigdy nie zwycięża w moich książkach, jest zawsze nadzieja" - to klasyczny happy end. Następuje cud i zjednoczenie się ludzi, których w normalnych warunkach charakteryzowałaby raczej chłodna obojętność.

Fani pisarstwa Koontza nie zawiodą się, z kolei czytelnicy, szukający wyższych morałów i lubiący trudne pytania, na pewno zastanowią się nad pytaniem, czy jesteśmy przygotowani na cud i...czy w ogóle wierzymy w cuda?