Virion. Adept recenzja

 Raczej nie nadawałabym się na krytyka literackiego, ale też na szczęście nigdy nie aspirowałam do tego tytułu. I tak, po raz kolejny w tym roku bez wyrzutów sumienia daję mocne 9/10. Czym zachwycił mnie nasz szermierz-jeszcze-nienatchniony tym razem?





Poprzedni tom skończył się spotkaniem Viriona i szermierza natchnionego Horecha. Zamiast jednak zabić chłopaka, szermierz dołącza do jego grupy. Poza tym na drodze naszego bohatera stają rycerze Zakonu, grupa wywiadowcza Cesarstwa Luan, zorganizowane grupy przestępcze oraz Straż Miejska. W tej części naprawdę dzieje się wiele, ale nie odczuwamy przesytu akcją. Cała fabuła opisana jest dość luźnym językiem, a w dodatku okraszona sporą dawką dobrego humoru i gagów sytuacyjnych, dlatego nie odczuwamy upływu czasu podczas czytania. 

Powieść, choć w moim mniemaniu napisana dość przystępnym językiem, nadal obfituje w brutalne sceny i słownictwo. Na pewno na uwagę zasługuje opis wzięcia do niewoli jednej z postaci, a już zwłaszcza jej przemiana w upodlonego niewolnika. Mamy super wgląd w myśli bohatera, jego odczucia i bezmiar bezsilności. To było świetne! 

„Władza to nie korona, ani berło. To nie wspaniałe szaty ani pałace ze złota. Rządzi naprawdę ten, czyje rozkazy są wykonywane.” 

Wiem, że niektórym może przeszkadzać wiele cudownych zbiegów okoliczności, wszelkie intrygi, próby rozgryzienia planów przeciwnika, ale mnie tu nie raziło akurat nic. Z tych wszystkich intryg i przewidywań ruchów przeciwnika akurat wychodziły najciekawsze i najśmieszniejsze sceny. 

„Gdzie indziej w normalnej okolicy, w normalnych czasach mogliby zostać kolegami. A teraz… to mogą najwyżej kogoś czasem zabić”. 

Zdaję sobie sprawę z tego, że powieści pana Ziemiańskiego mają tyle samo zwolenników, co przeciwników. Ja akurat należę do tego pierwszego grona. Lubię specyficzny humor autora i śmiem twierdzić, że tą częścią podniósł sobie bardzo wysoko poprzeczkę, bo mam duże oczekiwania wobec kolejnego – ostatniego już tomu. Ta powieść dała mi wiele rozrywki, ale też czasem skłaniała do myślenia. Pan Andrzej jest świetnym obserwatorem ludzkich charakterów i zachowań, co rzecz jasna było widać w powieści. Dla mnie dobra, mocna pozycja, na pewno warta uwagi. Mocne 9/10.