Zakazana prawda Tom 1 recenzja

Debiutancka powieść Agaty Żbikowskiej, jaką jest „Zakazana prawda. Tom 1”, już od początku skusił mnie swoją fabułą, Skrócony opis sugerował niezwykle emocjonującą historię, w której to kobieta będzie tą postacią silną, zdeterminowaną i walczącą w ringu, co wcześnie nie miało miejsca. I to właśnie ten element najbardziej do mnie przemówił, więc nie było czasu do stracenia. Musiałam mieć tę książkę. Mieć i przeczytać!



Główną bohaterką jest Dagmara- kobieta, która nie miała łatwego życia. Mając zaledwie 13 lat, doświadczyła przemocy fizycznej i psychicznej, poznała czym jest głód, strach, samotność. Niestety, wtedy też straciła to, co najważniejsze- swego ukochanego ojca oraz własną niewinność. Jak widać, życie jej nie rozpieszcza. Gdy jest już u kresu sił, a śmierć zagląda jej w oczy, pojawia się dwóch młodych mężczyzn, Igor oraz Alan, którzy ją ratują. Dają jej dach pod głową, bezpieczeństwo oraz szansę na nową lepszą przyszłość. Niestety, nic za darmo. Dagmara musi nauczyć się walczyć w klatce, by stać się najlepszym zawodnikiem klubu ArMMAgedon, którym kieruje Igor. Tak rodzi się Merida, rudowłosa piękność, która pokonuje największych twardzieli. Jej charyzma, hart ducha, cięty język oraz nieustępliwość idą w parze z kłopotami ,a zarazem dobrą zabawą. I tak wygląda jej nowa codzienność, do momentu poznania przystojnego i tajemniczego Brunona. Teraz dopiero wszystko nabiera tempa, emocje stają się trudne do opanowania, narasta niebezpieczeństwo, a pośrodku tego chaosu- dwie samotne i zranione dusze, które ciągnie do siebie nadzwyczajna moc. Miłość.

Nasi bohaterowie w mniejszym lub większym stopniu związani są z mrocznymi i nie do końca legalnymi sprawami. Motocyklowa mafia, której szefem jest Brunon, musi połączyć siły z Igorem i jego elitą, by pokonać kogoś, kto im zagraża. A gdy na jaw wyjdą sekrety Dagmary, ich motywacja przybiera na potędze i nie ma już nic do stracenia. Cel jest jeden- wyeliminować wrogów. Zaczyna się polowanie.

Sięgając po tę książkę, miałam bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony czułam się zaintrygowana postacią Dagmary, która walczy w klatce. Z drugiej zaś miałam obawy czy aby ten element zostanie przedstawiony bez nadmiernego wyolbrzymienia czy też przekombinowania i przekoloryzowania. Na całe szczęście, autorka całość idealnie zrównoważyła, choć w już w połowie powieści wątek MMA został odsunięty na bok, gdyż pojawiły się nowe i znacznie bardziej złożone problemy. Przyznam, że brakowało mi tej zadziornej Meridy na ringu.

Niestety, zauważyłam też kilka nielogicznych elementów. Głównie chodzi o młodość Dagmary, która przecież powinna chodzić do szkoły, a gdy, znika nikt się o nią pod tym kątem nie upomina. Możliwe, że Igor załatwił jej indywidualne nauczanie za ladą sumę pieniędzy, by wszystko było po cichu, jednak nie ma o tym ani słowa. Podobnie jest jeszcze z innym aspektem relacji między tymi dwojgiem, ale szczegółów zdradzać nie będę. Zachęcamy do lektury, to wiele wam wyjaśni.

Zresztą cała fabuła wydaje się mało realna w dzisiejszych czasach, a jednak bardzo przyjemnie spędziłam przy niej każdą wolną chwilę. Świat mafii, motocyklów, przystojnych mężczyzn i pięknych kobiet- o tym lubię czytać. Jednak nasze panie wydają się tutaj jakoś mniej inteligentne, a faceci bardzo nadpobudliwi. Jednak przy nich nudzić się nie wolno. Istnieją momenty pełne dynamiki, niebezpiecznych akcji, zwrotnych sytuacji, a tam gdzie trzeba, jest melancholia i odpoczynek. Ta historia się równoważy.

Język prosty, zrozumiały, miejscami lekki, ale i pełen wulgaryzmów, stereotypów. W końcu mężczyźni mafii kierują się wyłącznie takimi poglądami. Fajnie się czyta, jak Dagmara, rudowłosa "delikatna" kobieta dosadnie łamie te krzywdzące opinie, wykorzystując do tego ich samych. A jeszcze zabawniej jest poznawać ich reakcje na te poczynania Meridy, które odczuwają na własnej skórze. To dopiero zabawa.

Całość, jak na debiut literacki, uważam za bardzo udaną. Ta książka wciąga, intryguje, a przy tym bawi. Pomimo obszernych rozmiarów, bo to około 660 stron, czyta się lekko i błyskawicznie. Zaś przedstawienie tej historii z dwóch różnorodnych perspektyw, Dagmary i Brunona, daje możliwość dogłębniejszego obrazu postaci, ich charakterów, przeżyć, które często związane są z traumami. Następnie swobodnie obserwujemy ich przemianę. Z miłą chęcią sięgnę po kolejny tom, jak tylko się pojawi, bo aktualne zakończenie gwarantuje jeszcze większe emocje, jeszcze więcej rozlewu krwi i nieobliczalności niż tutaj. Gratuluję udanego debiutu.

Książka pochodzi z Klubu Recenzenta serwisu na kanapie.pl