Chłopcy recenzja

Słyszycie ten ryk silników? Albo pisk opon? Tak to oni nadjeżdżają z głośnym BANGARANG! Zagubieni Chłopcy czyli najsłynniejszy gang motocyklowy. Kiedyś wierni towarzysze Piotrusia Pana a teraz pod władzą przepięknej Dzwoneczek. Odziani w skórzane kurtki. Ekstremalne jazdy na motorze wraz z zabójczą prędkością to dla nich błogość. A spędzanie przygód to dla nich dodatek który miło odbywają. Jednak nadal próbują przy tym się dobrze bawić, nie patrząc na to, jaką to cenę prowadzi.



Z pierwszą powieścią Jakuba Ćwieka zapoznałam się już dosyć dawno. Ale nadal pamiętam że książka dosyć mi się spodobała i miałam ochotę na więcej co wyszło spod pióra tego autora. O Chłopcach słyszałam już długo, tylko nigdy nie było mi po drodze. Jednak kiedy trzymałam już ją w swoich rękach, byłam niezmiernie ucieszona. Trochę dużo od niej oczekiwałam.

I najgorsze co może w tym być, to ten fakt, że nie potrafiłam z początku wciągnąć się w powieść. Próbowałam wysiedzieć przy tej książce, ale nie potrafiłam. Całkowicie przy większości szukałam jakiegoś innego zajęcia które pomoże mi na chwilę odłożyć ją i sięgnąć w tym czasie kiedy najdzie mnie na nią ochota. Przeczytałam w ciągu "Busem przez świat", z powodu że termin napisania recenzji trochę gonił to spróbowałam się zmusić.

Na szczęście trafiłam w taki moment że po kilku stronach rozpoczęła się akcja i z ciekawością śledziłam losy bohaterów. Tutaj z czystą chęcią czytałam i poznawałam ich przygody. I musiało się tak stać ale jakby akcja zniknęła i niestety dosyć znów opornie szło mi czytanie. Wydawało mi się jakby książka była uzupełniona w taką zmienność że raz jest akcja a raz nudność. I tak co chwile. Dlatego teraz mam wielki dylemat co myśleć o tej książce.

Bohaterowie wydawali mi się dobrze wykreowani. Mimo ich lekko ciężkich charakterów polubiłam każdego z nich. Bardzo mocno zainteresowała mnie Dzwoneczek która jednak była jedyną kobieta w całym gronie to zaimponowała mi swoim charakterem najbardziej z nich wszystkich. Jednak takich postaci jak Kruszyna czy Kędzior też uwielbiałam. Autor ich tak stworzył że nie byli oni puści, tylko uzupełnieni dużo ciekawymi cechami.

Co bardzo mi się spodobało że książka została uzupełniona w przepiękne ilustracje. Zostały one wykonane przez Roberta Adlera, za co bardzo dziękuję temu panu. Spodobał mi się ten pomysł, ponieważ działały one na moją wyobraźnie. Na ostatnich stronach powieści, również zostały umieszczone ilustracje większości postaci. Tylko naprawdę szkoda że zauważyłam to na samym końcu a nie wcześniej.

Niestety nie jestem jeszcze pewna, będę chciała sięgnąć po następną część. Moje zdanie jest mocno podzielone i będę musiało dosyć nad tym się zastanowić. Książka zapowiadała się świetnie, jednak mi aż tak mocno nie przypadła. Może jednak to nie mój gust. A nad przeczytaniem drugiej części jeszcze się zastanowię!