Chłopcy recenzja

Przeciętna. Bardzo przeciętna. Pomysł naprawdę fajny, ciekawy, lecz moim zdaniem wykonanie jest średnie, a szkoda bo bardzo lubię pana Jakuba Ćwieka. Oczywiście jest to książka o niedojrzałych chłopcach, ale jest na wskroś prymitywna. Mamy tu do czynienia wyłącznie z iście zwierzęcymi popędami, nad którymi nikt nie panuje, bo po co prawda? A jeśli już się to zdarzyć to tylko z obawy przed przemocą ze strony autorytetu... Dymanie, alkohol, fajki. To tak w telegraficznym skrócie. Oczywiście dałoby się to fajnie ograć, jakby dla kontrastu inne postaci miały w sobie więcej do przekazania czytelnikowi, a wszak było do tego pole, które niestety nie zostało należycie wykorzystane. Postaci niby mają jakieś tam w miarę zarysowane charaktery, lecz wciąż pozostają nijakie. Historii brak głębi według mnie. Umyka to coś błyskotliwego, co mogłoby się pojawić, a czego niestety zabrakło. Hałaśliwa gburowata hałastra jest, po prostu tym czym jest i niczym więcej. Dodatkowo musimy się tu mierzyć z okropnym przedstawieniem żeńskich postaci, z których to żadna nic sobą nie wnosiła, a Dzwoneczek była charakterologicznie mężczyzną, tylko nie miała siusiaka, a zgrabny tyłeczek... Łkam nad tym faktem. Kolejna szkoda, gdyż jest to postać z ogromnym potencjałem. Nie kończę, jednak tej przygody, chce dać jej szansę i żywię nadzieję, że dalsze części będą lepsze.
Podsumowując: była to lektura lekka, napisana prostym językiem, niewymagająca, na jedno lub dwa posiedzenia, do której raczej, nie wraca się myślami w zachwycie. Ot, tak do przeczytania i zapomnienia, i to nawet bez syrenich łez. Zdecydowanie brakuje jej głębi, błyskotliwości, a przede wszystkim dobrze skonstruowanych postaci, które mogłyby wnieść sobą coś znacznie więcej niż tylko prymitywne instynkty. Owszem dopuszczam możliwość, że taki był pierwotnie zamysł autora, ale do mnie on zwyczajnie nie trafia.
Ale żeby po trochu zatrzeć złe wrażenie i na koniec powiedzieć o książce coś dobrego, to muszę przyznać, że urzekły mnie piosenki księdza Jana :D