Kocia Szajka i ucho różowego jelenia recenzja

Kiedy tylko w księgarniach pojawiła się kocia szajka, od razu przyciągnęła moją uwagę niezwykłą grafiką, której twórczynią jest Malwina Hajduk. Mogę się nią nacieszyć dopiero od drugiego tomu serii, który nosi tytuł „Kocia szajka i ucho różowego jelenia”. Autorką opowieści jest Agata Romaniuk, która tym sposobem zadebiutowała w formach skierowanych do dzieci. W mojej ocenie ten debiut wypada bardzo dobrze – cenię szczególnie dziecięce książki, przy których sama dobrze się bawię.

Kocia szajka to grupa kotów – indywidualistów, która zajmuje się rozwiązywaniem zagadek kryminalnych. Tym razem ktoś utrącił ucho różowego jelenia, który stoi na wzgórzu zamkowym w Cieszynie. Razem z lokalną policjantką przebojowa kotka Lola i dość nieśmiała Poziomka ruszają w teren, by ustalić podejrzanych, przesłuchać ich i ustalić prawdę.

Książka jest przezabawna. Różne charaktery kotów z kociej szajki są powodem wielu komicznych utarczek, jednak w ostatecznym rozrachunku wszyscy współpracują dla dobra sprawy. Bohaterowie przejęli mnóstwo zwyczajów ludzkich, zwłaszcza tych informatycznych – oglądają filmy na CatTubie, robią darknetowe zakupy, grają w MyszoCrafta – uwielbiam tego typu kreatywność.

Akcja książki dzieje się w Cieszynie, dzięki czemu możemy bliżej poznać to miasto – jego zabytki i inne miejsca warte odwiedzenia, ciekawostki o nim, a nawet odrobinę lokalnej gwary.

Poza zagadką kryminalną tematem przewodnim książki jest tolerancja. Różowy jeleń nie podoba się wielu mieszkańcom Cieszyna – z różnych powodów. Okazuje się, że nikt jednak nie posunąłby się do zniszczenia figurki tylko dlatego, że jej nie akceptuje. Jest to pewna lekcja, która mówi, że nawet jeśli nie akceptujemy czegoś, co innym odpowiada, to nie znaczy, że możemy to niszczyć czy wyśmiewać. Przy okazji okazuje się, że różowy to kolor mocy, a nie, jak to stereotypowo postrzegamy – dziewczęcy i delikatny. To też prowokuje do tego, aby przestać myśleć o dziewczyńskich sprawach i sposobach radzenia sobie z problemami jako gorszych.

Urzekła mnie w tej książce kreatywność autorki w nadawaniu kotom cech i zainteresowań ludzkich, a także staranny, bogaty język, pozbawiony infantylności, w mojej opinii niewybaczalnej w książkach dziecięcych. Myślę, że nie tylko wielbiciele kotów będą usatysfakcjonowani lekturą.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta w serwisie nakanapie.pl