Norwegian Wood recenzja

Murakami tu Murakami tam, Murakami był wszędzie …. Przez pewien czas miałam wrażenie, że wszyscy, albo, chociaż prawie wszyscy zachorowali na „murakamitologię” Pomyślałam sobie, ja zdążę, ja mam jeszcze czas, żeby się z gościem poznać. Parę razy zerkałam i dotykałam i nie mogłam się przekonać … aż w końcu zostałam obdarowana „Norwegian Wood”… i mogłabym w tym miejscu powiedzieć … właśnie w taki sposób zostałam „zarażona” :)

„Norwegian Wodd” to przepiękna opowieść o miłości i przyjaźni. O samotności i śmierci. Przepełniona jest nostalgią i smutkiem. Autor ma niesamowity dar wprowadzenia czytelnika w atmosferę i nastrój towarzyszący życiu bohaterów. Miałam wrażenie, że do mojego organizmu, do moich emocji została wstrzyknięta Japonia. Jak na totalnym haju czytałam kolejne strony słysząc głosy, muzykę, nawet czułam zapachy. To chyba nie jest normalne? Ale jest to tak cudowne uczucie, że chciałoby się krzyknąć „ja chcę jeszcze”.
Watanabe młody indywidualista przezywa miłość trudną a przy tym wszystkim tą najpiękniejszą, bo ostateczną. Mogłoby się wydawać, że jest samotnikiem, a jednak przyciąga do siebie ludzi „dziwnych”. Ludzi, którzy potrzebują opieki, wysłuchania, proszą się o przyjaźń i zrozumienie. On sam nie odmawia, natomiast nie potrafi i chyba też nie chce otworzyć się przed nimi … nie potrafi nikomu do końca powierzyć swoich problemów. Skrzętnie je pielęgnuje, nie pozwalając sobie na chwile zwątpienia.
Najważniejsze jest jednak to, że Watanabe poznaje w swoim życiu dwie Kobiety, zupełnie inne, całkowicie różniące się od siebie. Obydwie myślę, że po równo kształtują charakter i światopogląd młodego mężczyzny. W pewnym momencie dociera do jego świadomości fakt, że on je obie kocha. Każdą z nich obdarza miłością o innym smaku. Czy będzie potrafił dokonać wyboru? Czy życie pozwoli mu na dokonanie jakiegokolwiek wyboru?
Skończyłam czytać ostatnią stronę i poczułam niesamowitą pustkę, żal, współczucie i tak strasznie zapragnęłam przytulić Watanabe i obiecać mu, że już teraz … po tym wszystkim …. już musi być dobrze.

Murakami oczarował mnie i zaczarował. Wiem, że koniecznie chcę i muszę przeczytać Jego pozostałe książki. Muszę się przekonać jak smakuje cała reszta, czy podobnie jak ta pozycja pozostawiają po sobie trwały ślad?