Krok trzeci recenzja

Thriller psychologiczny Bartosza Szczygielskiego to powieść skonstruowana z wizją, planem i pomysłem, choć nie jest wolna od wad. Fabuła budowana jest na niepamięci głównej bohaterki, lukach w informacjach posiadanych na temat własnego życia. Akcja rozpędza się stopniowo, choć (co jest akurat bardzo dobre) już od pierwszych stron książki Magdzie, bo tak nazywa się główna bohaterka, zaczyna walić się jakoś tam ułożone dorosłe życie. Magda budzi się pobita i najprawdopodobniej zgwałcona, mąż znika, zaczynają się dziać wokół niej dziwne, niezrozumiałe i niemal paranormalne rzeczy, znikąd pojawia się nowa towarzyszka niedoli, dawna koleżanka z klasy - Nina. Mamy też powroty do przeszłości, rodzinnego domu i stosunków familijnych. Mieszanka bardzo dobra na powieść typu thriller psychologiczny, i szczerze mówiąc mimo dużej dozy ostrożności do książek zwykle otrzymywanych do recenzji Autorów, którzy już są na rynku (to przecież nie debiut, istniało więc podejrzenie marnej jakości literatury) powieść wciągnęła mnie i popłynąłem z bohaterkami w nurcie akcji.

Dlaczego więc taki tytuł recenzji? Ano dlatego, że zapał tak rozbudzony na początku gdzieś tam po drodze wygasa i na końcu chcemy już tylko skończyć. Co nie znaczy, że książka jest ogólnie zła. Czytelnik jest bardzo intrygująco prowadzony narracją przez fabułę. Powiedzmy 150 stron żyje dobrym thrillerem psychologicznym. Jak wspomniałem wyżej, im dalej w las nasza Magda nie wyjaśnia zniknięcia męża, wręcz przeciwnie – pojawia się coraz więcej znaków zapytania i więcej „dziur w całym”. I nagle ni stąd ni zowąd następne 200 stron to ustępowanie thrillerem obczajówce i przemocy w rodzinie. Tematy ważkie i owszem ale tutaj następuje zmiana koncepcji, już jest mniej mrocznie, 1/3 książki zaczyna po prostu nudzić.

Na szczęście końcówka wynagradza nam trudy „środka”, bezsensownych zachowań bohaterki i niejako miotania się po kartach powieści z błagalnym wzrokiem „Autorze zrób coś ze mną sensownego!”. I Autor robi, choć nieco opieszale, ale jednak Panu Bartoszowi należy się pochwała za zręczne posklejanie rozpoczętych wątków i niejako połączenie ich całkiem nieźle w zakończeniu. Czy zakończenie mi się podobało? Niespecjalnie, jest w nim jakaś delikatna nielogiczność, ale bez spojlerów – ogólnie mogło być gorzej, jest całkiem nieźle.

Krok trzeci to niezły thriller psychologiczny, poczytać można, ale zabrakło mi tutaj większego pazura thrillerowego. Krawędzie ciosane ostro piórem Autora w budowaniu napięcia, są później zbytnio wygładzane i apetyt na ostry thriller z dobrymi zwrotami akcji nie do końca zostaje zaspokojony.

Not Great, Not terrible, solidnie 6/10.

25.01.2020 r.