Mordercze grono recenzja

 Po raz kolejny dochodzi do napiętej atmosfery wśród dawnego grona przyjaciół. Po piętnastu latach rozłąki, kiedy to każdy z nastolatków obrał swój kierunek, ich drogi znów się łączą w rodzinnym mieście. Kilkanaście lat temu śmierć jednej z dziewcząt kładzie się cieniem na ich relacjach, a teraz, gdy dwoje z nich powraca do miasta akurat wybucha afera z powodu morderstwa kolejnej znajomej. 
 Kanwa historii całkiem ciekawa, kryminalne pierwiastki wplecione w wydarzenia z życia bohaterów. Heather Graham ma wyczucie w tworzeniu nieprzesłodzonych thrillerów romantycznych, gdzie mamy szansę na to, by pobawić się nieco w typowanie zabójcy. Nie doznamy przy tym ciężaru zbrodni, rozlewu krwi i modelowo zaprezentowanych popaprańców czających się w zaułkach miasta, ale dość równą, spokojnie prowadzoną fabułę.
 
 Nie jest to powieść dla poszukujących sensacyjnej atmosfery, bo ani tu nie będzie zbierania dowodów, ani nawet nie dowiemy się, jakie działania prowadzi policja, w celu wyjaśnienia zdarzeń. A te nieliczne momenty z policją w roli głównej, raczej rozśmieszą wytrawnego czytelnika kryminałów, niż miałyby dodać smaczku i podgrzać atmosferę. Dla mnie lekko groteskowe stają się te fragmenty, gdy głos zabiera morderca, bo za każdym razem jest to podkreślone, iż teraz właśnie morderca przejeżdża ulicami lub obserwuje którąś z bohaterek. Oczywiście pewne cechy bohaterów są mocno przeskalowane, gdzie sami policjanci to strasznie nierozgarnięci ludzie, którzy do końca nie potrafili rozwiązać zagadki. A biorąc pod uwagę, że zbrodniarzem ma być jeden z grona przyjaciół to prawdziwy cud, że się nie popisali. 
 
 Z pewnością atutem jest powołanie przez Graham większej grupki znajomych, by lekko wodzić za nos czytelnika przy typowaniu tego złego. A do tego podsycanie pewnymi uwagami na temat kolejnych bohaterów, co z jednej strony pomaga budować pełniejszy obraz wydarzeń z przeszłości, a z drugiej nieco miesza i przeciąga finał zdarzeń teraźniejszych. Wyjaśnienie w takich historiach zazwyczaj nie jest odkrywcze, ale zgadywanie kto i dlaczego dostarcza frajdy. W swoim gatunku to nawet niezła opowieść. Bywają ckliwe momenty, jak na autorkę romansów przystało. Takie lektury lubi się właśnie za ich przewidywalność i lekką kiczowatość. To co w rasowym kryminale by nie przeszło tutaj jest dobrze wykorzystane do poprowadzenia wątków obyczajowo-romansowych.
 Jeśli nie wymagamy zbyt wiele od treści, książka idealnie nada się na spędzenie leniwego weekendowego popołudnia, czy chwili po wyczerpującej pracy.