Zabawmy się u Adamsów recenzja

Mendal W. Johnson "Zabawmy się u Adamsów".

Młoda studentka - Barbara, przyjeżdża do państwa Adamsów zająć się pod ich nieobecność dziećmi. Cindy i Bobby jak to rodzeństwo... Potrafili się kochać i nienawidzić. Mieli także swoją grupę przyjaciół. Wolna Piątka. Wszyscy na pierwszy rzut oka polubili Barbarę. Nie trudno o to było... Prosta dziewczyna, ułożona, zdyscyplinowana, odpowiedzialna, szczera i kochająca. Otwarta dla dzieci. Wspierająca. Dobroć. Po prostu emanowała od niej dobroć. I właśnie ta dobroć została wykorzystana. Dzieci, niby takie niewinne... radosne... szukające wrażeń. Wrażeń znalazły aż nadto. Postanowili zagrać w grę. Swoją własną, wymyśloną grę. Barbara została przez nich uwięziona. A to, co dzieje się po uwięzieniu, w głowie się nie mieści. Przeraża. Obrzydza. Zadziwia. I stawia podstawowe pytanie. Czy dzieci naprawdę są do tego zdolne?

Powyższa historia jest przerażająca sama w sobie. Autor nie owija w bawełnę. Już od pierwszych stron czujemy grozę i powagę sytuacji, w której znajduje się Barbara. Opisy są bardzo dokładne. Nie idzie czytać ich jednym tchem. Nie da się. Myślałam, że mam mocne nerwy. A jednak... W pewnym momencie nie chciałam czytać. Nie chciałam tego przeżywać. Tym bardziej, gdy głównymi czarnymi charakterami są właśnie dzieci. Ale... Ale musiałam.

Mamy tu bardzo dokładnie wykreowane charaktery dzieci. Autor starał się ukazać ich w taki sposób, aby nie było wątpliwości, że to tylko fikcja literacka. Psychologiczny aspekt więc bardzo na plus. Miałam wrażenie, jakby Wolna Piątka była obok, widziałam ich oczami wyobraźni bardzo dokładnie. Ich wygląd, ich charakter. Zachowania. Nie polubiłam żadnego z nich. Nie dało się. Nie czułam dla nich ani grama współczucia. Wręcz przeciwnie. Bałam się ich. Naprawdę się bałam. Nie chciałabym spotkać takich osób we własnym życiu. Nigdy.

Klimatem przypomina "Dziewczyna z sąsiedztwa" J. Ketchum. Jednak nie będę porównywać tych dwóch powieści, bowiem Dziewczyna jest na faktach.

Tak czy inaczej... Wciąż jestem w szoku. Brakuje słów, by opisać, w jak bardzo wielkim szoku. Historia Barbary i Wolnej Piątki na pewno prędko mnie nie opuści...

Czy polecam? Nie wiem. Z jednej strony oczywiście. Jest to kawał dobrej roboty. Z drugiej strony... Tak samo jak Dziewczynę, tak samo Adamsów nie przeczytam drugi raz... Nie będę nawet musiała. To taka książka, której niektóre szczegóły zawsze będą w pamięci. A na pewno sam przekaz. A ten jest naprawdę mocny.