Jeśli zimową nocą podróżny recenzja

Na pewnej stacji kolejowej wysiada mężczyzna. Jest zimowa noc. Wyrusza na miasto. Wstępuje do baru. Pojawiają się nowe wątki. Poznaje lokalnych mieszkańców. Bohater jest coraz bardziej zaangażowany. Czytelnik zresztą też. Chce się dowiedzieć, co dalej wydarzy się w świecie fikcji literackiej i… okazuje się, że kolejny rozdział jest powieleniem pierwszego. W ogóle cała książka składa się jedynie z błędnie wydrukowanych powtórzeń pierwszych kilkunastu stron powieści.

I co dalej? To pytanie towarzyszy lekturze „Jeśli zimową nocą podróżny”. Należy dodać, że powielenie stron jest jedynie zabiegiem warsztatowym. Spotyka to czytelnika opisanego w powieści. Uprzedzam, żeby nie stworzyć błędnego wizerunku wybrakowanej książki, której nie warto czytać.

Nie oznacza to jednak, że będziemy mieli łatwiej. Będziemy uczestniczyć w poszukiwaniach dalszej części powieści, co nie jest takie proste jak konstrukcja kryminału. Jest morderstwo (zgubiono część powieści), następnie śledztwo (poszukiwania czytelnika i spotkanej przez niego w księgarni czytelniczki) i prosiłoby się, żeby napisać, że w finale poznajemy sprawcę (zniknięcia większości książki). Lecz czy tego właśnie pragnie Calvino?

Uprzedzam, ale i zachęcam jednocześnie: powieść Italo Calvino nie jest z cyklu książek od A do Z. Ona jest żywa, powstaje na oczach odbiorcy. To wyrafinowana gra literacka. Pisarz bawi się formą i treścią. Tworzy kolejne ciągi opowieści w opowieściach. Labirynt usłanych kolejnymi postaciami i ich dylematami. Zaciera się granica między prawdą, a fikcją i… jeżeli czytelniku powyższy opis nie zniechęcił cię, a chcesz poznać nowe literackie smaki, to „Jeśli zimową nocą podróżny” jest właśnie dla ciebie.