Homer i Langley recenzja

Tytułowi bohaterowie, Homer i Langley, są braćmi. Pierwszy w wieku kilkunastu lat stracił wzrok. Nauczył się życia bazującego na zmysłach słuchu i dotyku. Drugi z braci po powrocie z I wojny światowej stracił chęć do normalnego, poukładanego życia. Ułatwiła mu to pokaźna fortuna po zmarłych rodzicach. Finansowe zabezpieczenie pozwoliło im na uniknięcie obowiązku podjęcia pracy zarobkowej, ale nie zabrało problemów egzystencji.

Homer pomimo utraty wzroku nie poddaje się. Otacza się dźwiękami, uczy korzystania z pozostałych mu zmysłów. Langley nie potrafi wpasować się w mieszczański schemat. Po doświadczeniach z frontu ucieka w świat dziwactw i urojeń. Lub, jeżeli spojrzeć na to z jego perspektywy, próbuje stworzyć klucz do zrozumienia społeczeństwa i ludzkiej egzystencji.

„Homer i Langley” to wciągająca opowieść o życiu, toczącym się na granicy snu i obłędu. Doctorow pokazuje dwóch braci walczących z utartymi schematami. Tworzących intrygującą i budzącą lęk rzeczywistość. Trwającymi w dziwnym transie. Obydwaj zależni i zdani na siebie. Wycofani ze zgiełku i pędu zewnętrznego świata. Jednak, czy ten beztroski dystans przynosi spokój i ukojenie?