Bez rąk, bez nóg, bez ograniczeń! recenzja

Po raz pierwszy z osobą Nicka Vujicica zetknąłem się za pośrednictwem serwisu YouTube. Kilkuminutowy filmik o radosnym, promieniującym optymizmem mężczyźnie zrobił na mnie przeogromne wrażenie. Chory na fokomelię tj. chorobę objawiającą się brakiem kończyn. Pomimo tych trudności korzysta z życia. Pływa, jeździ na desce windsurfingowej. Podróżuje po świecie i prowadzi wykłady o tym, dlaczego warto cieszyć się życie.

Wiele osób pomyśli: „Ot i kolejna pozycja o samorozwoju i motywacji”. To fakt, nie jest pozycja nowatorska. Odkrywająca nieznany dotąd obszar ludzkiej egzystencji. Jest to szczera i budująca opowieść o dojrzewaniu do akceptacji i pokochania siebie. Dorastaniu z brakiem wiary w przyszłość. Nick myślał nawet o śmierci. Miał nawet próbę samobójczą. No bo niby jak cieszyć się życiem, bez rąk i nóg, z „kurzym skrzydełkiem” zamiast lewej nogi?

Okazuje się, że można. Gdy zaakceptuje się siebie. Zapominając o ograniczeniach, niesprzyjających okolicznościach czy brakach (fizycznych, materialnych, mentalnych etc.). Gdy się pokocha siebie. Nickowi pomogła w tym wiara w Boga, głębokie osadzenie w religii i wspierająca rodzina.

Dużą zaletą „Bez rąk, bez nóg, bez ograniczeń!” jest otwarta i szczera rozmowa o emocjach. Zwłaszcza tych negatywnych. To nie tak, że od razu Nick był entuzjastą życia. Jak wspomniałem, zmagał się z depresją. Może nawet nienawidził siebie. Jego rodzice również potrzebowali czasu, żeby zaakceptować pierworodne, „niepełne” dziecko. Myśleli o oddaniu go do adopcji. Bali się, czy sobie poradzą. Matka Nicka, po tym jak zobaczyła go po raz pierwszy, nie chciała go widzieć przez kilka dni. Wszyscy, cała rodzina Vujiciców, jak i ich otoczenie, potrzebowali czasu. Tak jak każdy (i nie boję się użyć tego słowa) potrzebuje czasu, by zaakceptować nowe sytuacje i wydarzenia, które pojawiają się na naszej drodze. Zwłaszcza, gdy chodzi o niepełnosprawność, śmierć bliskiej osoby, wypadek losowy itp.

O tym jest świadectwo Nicka Vujicica. O nadziei, miłości, wierze i radości z życia. Dzieje się to wówczas, gdy zaakceptuje się siebie. Spojrzy w lustro i powie: „Kocham siebie”, i zacznie kształtować własne, mniej lub bardziej trudne, życie.